Wciągająca powieść o chorobie psychicznej i rodzinie, której fabuła po znakomitym pierwszym akcie niestety szybko traci rozpęd. Po zaprezentowaniu pierwszego cyklu nękającej głównego bohatera choroby, autor serwuje nam coraz słabsze powtórki tego cyklu, które nic nowego nie wnoszą. Dwie pozostałe postacie wiodące również z biegiem opowieści stają się coraz mniej interesujące - matka rodziny jest posągową ikoną bez skazy i zmazy, zaś najmłodszy potomek rodziny Harper z zagubionego ale mającego szczytne intencje młodzieńca przeradza się w typowego, banalnego yuppie. Perypetie rodziny zamyka cukierkowy happy end. Zatem z ambitnej powieści o rodzie z południa Stanów Zjednoczonych dotkniętym problemem choroby psychicznej wyłania się na koniec dość sympatyczne, podnoszące na duchu czytadło w sam raz na plażę, czy do pociągu.

Wciągająca powieść o chorobie psychicznej i rodzinie, której fabuła po znakomitym pierwszym akcie niestety szybko traci rozpęd. Po zaprezentowaniu pierwszego cyklu nękającej głównego bohatera choroby, autor serwuje nam coraz słabsze powtórki tego cyklu, które nic nowego nie wnoszą. Dwie pozostałe postacie wiodące również z biegiem opowieści stają się coraz mniej...

Historia Cage’a zdumiewa i zachwyca. Porywa złożonością swej treści i prostotą swojego przesłania. Przepełniona duchem chrześcijańskiego miłosierdzia, choć zmierza nas z tragicznymi losami swoich bohaterów, pozwala wierzyć w najpospolitszą, ale i najbardziej fundamentalną prawdę. Tytułowy bohater nie umie pogodzić się z odejściem Nicka. Dręczony wyrzutami sumienia, zamyka się w swoim świecie. Załamuje się. Lekarze diagnozują u niego psychozę maniakalno-depresyjną. Choroba Cage’a jest manią, a ta wszechogarnia wszystko i wszystkich. Destabilizuje życie rodziny i wystawia ją na najwyższą próbę. Zmaganie się z chorobą Cage’a zaczyna wyznaczać rytm życia Rutledge’ów. Margaret, utraciwszy już jednego syna, nie może pozwolić sobie na utracenie jeszcze jednego, równie jej drogiego. Jednak w tle historii Cage’a rozgrywa się dramat Harpera. Żyjąc w cieniu dwóch mitologizowanych przez matkę braci, nie umie znaleźć sobie miejsca w świecie. Częste porównania do Nicka budzą w nim gniew. Jego bunt przeobraża się w ucieczkę – przed rodziną, przed swoimi korzeniami, przed sobą samym. Jednak pomimo żywionej doń ogromnej niechęci, trwa przy rodzinie. Tradycje amerykańskiego Południa nadal są w nim żywe i Harper stara się uratować Cage’a przed zgubą. Doświadczenie choroby przekłada się na przemianę młodego yuppie. Otoczony ciepłem i wspomnieniami, stara się zrozumieć rodziców, a ci, odwdzięczają mu się próbą zrozumienia jego świata. Świata, który utożsamiali wyłącznie z własną porażką i złem. Historia Cage’a to opowieść o próbie poukładania sobie życia po stracie najbliższej osoby. To opowieść o próbie odnalezienia ukojenia i wiary, nie tylko tej utraconej, ale i tej nieco uciszonej, lecz wciąż jeszcze tlącej się w głębi serca i pokładanej w Bogu. To opowieść o poszukiwaniach siebie samego i kształtowaniu własnego życia w myśl najszlachetniejszych wzorców. Wzruszająca, ciepła opowieść o wielopokoleniowej rodzinie, która po burzy odnalazła swój spokój. Lektura przybliża nam tez chłopca chorego na niespotykana wtedy chorobę, dziś wiemy o niej znacznie więcej , ale niezbyt dużo by ją zrozumieć. To choroba Aspergera- „choroba geniuszy”. Gorąco polecam!

Historia Cage’a zdumiewa i zachwyca. Porywa złożonością swej treści i prostotą swojego przesłania. Przepełniona duchem chrześcijańskiego miłosierdzia, choć zmierza nas z tragicznymi losami swoich bohaterów, pozwala wierzyć w najpospolitszą, ale i najbardziej fundamentalną prawdę. Tytułowy bohater nie umie pogodzić się z odejściem Nicka. Dręczony wyrzutami sumienia, zamyka...

W życiu codziennym choroby psychiczne należą do ścisłej czołówki tematów tabu.
Niewielu jest również autorów, którzy uczynili osobę chorą psychicznie głównym bohaterem swojej książki. Coleman się ośmielił i za to należy mu się duży plus.

Powieść podzielona jest w taki sposób, że oddzielnie przedstawia punkt widzenia każdego z bohaterów, i o ile opisy przeżyć cierpiącego na psychozę maniakalno-depresyjną Cage'a wypadają raczej średnio (ale to nie powinno dziwić; chyba nie da się wiernie oddać żadnej dolegliwości psychicznej, samemu się z nią nie borykając),o tyle znakomicie przedstawione są reakcje najbliższych na jego chorobę: mieszanina poczucia winy, zawodu, obowiązku, gniewu i miłości.
Autorowi tak wiernie udało się je oddać, że czytając zastanawiałem się wielokrotnie, czy sam nie ma w rodzinie kogoś borykającego się z tą dolegliwością.

"Historia Cage'a" porusza też wątki rodzicielstwa, więzi braterskiej (i szerzej: więzi rodzinnych),wpływu dzieciństwa i wychowania na dorosłe życie, konfliktu pokoleń, radzenia sobie z żałobą i poczuciem winy.
Dodatkowym atutem książki jest jej amerykański klimat (trudno to wyrazić słowami: powiedzmy, że czytając ani przez chwilę nie możemy zapomnieć, że akcja toczy się właśnie w U.S.A.),który sprawia, że mimo znacznej objętości czyta się ją szybko i przyjemnie.
Z czystym sumieniem mogę polecić.

W życiu codziennym choroby psychiczne należą do ścisłej czołówki tematów tabu.
Niewielu jest również autorów, którzy uczynili osobę chorą psychicznie głównym bohaterem swojej książki. Coleman się ośmielił i za to należy mu się duży plus.

Powieść podzielona jest w taki sposób, że oddzielnie przedstawia punkt widzenia każdego z bohaterów, i o ile opisy przeżyć cierpiącego na...