Bardzo cieszę się, że wreszcie zaczęto wydawać po polsku kolejne powieści sióstr Bronte i innych twórców epoki wiktoriańskiej, w której rozczytywałam się jako nastolatka. Teraz, po latach, z wielką przyjemnością wracam do tego typu literatury, niezmiennie zachwycając się treścią i formą.

W fabule "Shirley" utonęłam na dobre na dwa dni. Trudno było mi oderwać się od tej książki, a jeszcze trudniej pożegnać się z bohaterami na ostatnich stronach.

Powieść napisana jest pięknym literackim stylem. To prawdziwa gratka dla wszystkich, którzy zwracają uwagę na język i metaforykę prozy.
Równie bogata i zaskakująca jest treść, chociaż w drugiej połowie książki akcja staje się nieco przewidywalna. Nie psuje to jednak lektury, gdyż autorka niczego wprost nie sugeruje, pozostawiając czytelnika w niepewności i dodatkowo racząc go niespodzianką z rodzinnej przeszłości jednej z bohaterek.

Ujęły mnie kreacje postaci, zwłaszcza kobiecych. Tytułowa Shirley nie jest typową dla powieści wiktoriańskiej uległą damą. To wyjątkowo energiczna i zbuntowana kobieta, pełna sprzeczności i namiętności, które nieraz komplikują jej życie, ale także pozwalają przeciwstawić się wszechobecnym konwenansom społecznym i wpływają budująco na jej nową przyjaciółkę.

Czyta się tę powieść z wielką przyjemnością. Dla mnie była to wielka uczta duchowa i takiego właśnie odbioru życzę wszystkim czytelnikom!

Bardzo cieszę się, że wreszcie zaczęto wydawać po polsku kolejne powieści sióstr Bronte i innych twórców epoki wiktoriańskiej, w której rozczytywałam się jako nastolatka. Teraz, po latach, z wielką przyjemnością wracam do tego typu literatury, niezmiennie zachwycając się treścią i formą.

W fabule "Shirley" utonęłam na dobre na dwa dni. Trudno było mi oderwać się od tej...