Słucham tych zachwytów nad Mrozem, nie mogąc się przekonać sięgam po najbardziej zachwalaną z jego książek i odnotowuję w swej postawie brak zachwytu, a niekiedy wręcz irytację.

Nie twierdzę, że książka jest zła, bo i fabuła trzyma czytelnika w napięciu, język trzyma poziom, nie widać nieścisłości, czy zagubienia, a jednocześnie odczuwam ogromny niedosyt.

Może skandynawscy autorzy mnie rozpieścili, może to nie ten typ kryminału, który lubię, ale ani mnie ziębi, ani grzeje, czy życie Gerarda się układa, czy rozbija się w pył. Nie wiem w sumie kogo mam lubić, a kogo nie. Wcale nie jestem pewna, czy irytuje mnie jego żona, czy z jego synem jest coś nie tak i w sumie Gerarda też to mało obchodzi, więc zaczyna mi być szkoda jego syna, który po chwili i tak znika z narracji i wydaje się być dla głównego bohatera mało istotny.

Chciałabym móc sympatyzować z bohaterem. Nawet z niesympatycznym, bufonowatym i szkodzącym wszystkim! Ale nie mogę, nie w tej powieści. Chciałabym współczuć ofiarom, ale nie czuję nic, moja empatia została skutecznie wyłączona. Może to był zamysł? Skoro książka odnosi się do behawioryzmu, nie jest to wykluczone, jednak mi gdzieś tam wadzi i przeszkadza.

Nie płynęłam przez tę książkę - ja się z nią gryzłam, ja usiłowałam ją szlifować i w niej ciosać (oczywiście metaforycznie) , przez co niemiłosiernie się zmęczyłam. I tak delikatnie, odrobinkę, tyci tyci i ciut ciut przy tym wszystkim mierziły mnie odniesienia do skandynawskich kryminałów.

Mimo wszystko planuję dalej gryźć się z twórczością Remigiusza, coby może się przekonać. Tym samym zobaczymy się pewnie jeszcze przy Ekspozycji albo Wotum Nieufności.

Słucham tych zachwytów nad Mrozem, nie mogąc się przekonać sięgam po najbardziej zachwalaną z jego książek i odnotowuję w swej postawie brak zachwytu, a niekiedy wręcz irytację.

Nie twierdzę, że książka jest zła, bo i fabuła trzyma czytelnika w napięciu, język trzyma poziom, nie widać nieścisłości, czy zagubienia, a jednocześnie odczuwam ogromny niedosyt.

Może...