Z reguły nawet jeśli książka jest słaba, staram się ją doczytać do końca. Ale na p. Mrozie poległem. Z 211 stron przeczytanych przeze mnie, mniej więcej 80% treści zajmowały dialogi. W dodatku puste, pretensjonalne, których mogłoby zwyczajnie nie być. Nie doczytałem do końca, nie ze względu na warsztat. Po prostu Autor nie ma... żadnego warsztatu. Wszystko jest w tej książce pozbawione emocji, opis rozmowy Behawiorysty z synem nie różni się niczym od opisu morderstw. Czytelnik czyta i nie czuje ... dosłownie nic, tak bardzo jest ta książka wyprana z literatury. A przecież jest jakaś intryga, akcja, są zbrodnie, jest prokurator (tytułowy Behawiorysta) z przeszłością i ponadprzeciętnie inteligentny zabójca (kolejny schemat), jest partnerka bohatera, która nie darzy byłego przełożonego sympatią (kolejny schemat), wreszcie: mamy tutaj połączenie Piły (!) z atakiem terrorystycznym w Biesłanie (!), tyle że zamiast Biesłanu i szkoły mamy Opole i przedszkole. A opis przesłuchania? Już w W11 było to lepiej przedstawione. Wyobrażacie sobie, żeby podczas przesłuchania morderca i przesłuchujący sobie "panowali", używali zwrotów grzecznościowych, mówili "proszę", "dziękuję" i "do widzenia"? Inny przykład: bezsensowne informowanie czytelnika o tym, że każdy kto wszedł do domu głównego bohatera powiesił płaszcz na wieszaku (!) Co to wnosi do fabuły i dlaczego wieszanie płaszcza jest tak ważne na kartach książki? Czytelnik nie dostaje odpowiedzi.

Reasumując: nie dałem rady. Druga gwiazdka za to, że jest młody i pisze książki. A że to raczej grafomania? Cóż, papier przyjmie wszystko.

Z reguły nawet jeśli książka jest słaba, staram się ją doczytać do końca. Ale na p. Mrozie poległem. Z 211 stron przeczytanych przeze mnie, mniej więcej 80% treści zajmowały dialogi. W dodatku puste, pretensjonalne, których mogłoby zwyczajnie nie być. Nie doczytałem do końca, nie ze względu na warsztat. Po prostu Autor nie ma... żadnego warsztatu. Wszystko jest w tej...