Erudycyjne i pretensjonalne. Bryk z kontrkultury dla dzieci z dobrych domów i pozujących na buntowników–intelektualistów licealistów i studentów młodszych lat. Inteligent siedząc za biurkiem i studiując źródła oraz (to bardzo pretensjonalne) zdjęcia, próbuje zgłębić istotę amerykańskiej i brytyjskiej kontrkultury lat 60. zwłaszcza hipisowskiej rewolucji 1968–69 . Gruntowne wykształcenie sprawia, że jest doskonały, kiedy sięga po jej filozoficzne i społeczne korzenie, prądy ideowo–polityczne oraz następstwa. Gorzej, gdy zaczyna analizować psychikę szarych uczestników oraz przygrywających im gwiazd rocka. Jak to inteligent, zakłada, że ludzie których lubi i szanuje są równie (no może prawie) inteligentni i wrażliwi jak on. Nie wychodzi tu poza wyświechtane tropy i schematy, a swoim ulubionym wykonawcom, zwłaszcza członkom The Beatles nadaje cechy wręcz boskiego geniuszu. Ci beatlesi to zresztą, paradoksalnie, najmocniejszy i najsłabszy element tej książki. Najmocniejszy, bo błyskotliwa i śmiała teoria Jarniewicza dotycząca piosenki „All You Need Is Love”, to najlepsza praca krytyczna dotycząca popkultury jaka pojawiła się w Polsce od co najmniej ćwierćwiecza. Szkoda, że kolejna – tym razem chodzi o „Give Peace A Chance” Lennona – jest już tylko jej powieleniem. Najsłabszym, bo Jarniewicz – bezkrytyczny fan „czwórki z Liverpoolu” – uznaje The Beatles za punkt centralny hipisowskiej rewolty zapominając o zdecydowanie ważniejszych dla amerykańskich hipisów amerykańskich zespołach. Grateful Dead poświęca kilka zdań. Jeszcze mnie Janis Joplin i Jefferson Airplane. The Doors wymienia tylko w kontekście śmierci Jima Morrisona zaś nazwa The Band pojawia się tylko raz. Zresztą z gwiazdami Jarniewicz ma wyraźnie problem. Eseje dotyczące Boba Dylana i Leonarda Cohena dotyczą ich albumów z początków XXI w., a co za tym idzie opowieść o ich wpływie na hipisów jest bądź zbyt pobieżna (Dylan) lub – najdelikatniej mówiąc – mocno przesadzona (Cohen). Obecność w tym zbiorze eseju o Patti Smith jest po prostu błędem merytorycznym. To Wielka dama punk rocka – muzyki następnej dekady. Fakt, że miała w pokoju plakat The Doors i ceniła Dylana to zdecydowanie za mało, by ją wiązać z kontrkulturą 67–69.
Jednak największym problemem tej książki jest bardzo mocno wyczuwalne poczucie niemożności autora. Jarniewcz sprawia wrażenie gościa też chciały się zbuntować, postrajkować, jak w 1981 na Uniwersytecie Łódzkim, ale nie ma już (a może nigdy nie miał) cojones – za wygodnie mu w kapciach i zarabianie sentymentalnym mędrkowaniem o młodzieżowych rewoltach.
W tej opowieści o miłości i rock’n’rollu miłości, tej bezkrytycznej, jest o wiele za dużo. Od tej słodyczy robi się mdło. Rock’n’rolla za to nie ma tu w ogóle.
Rzecz dla pozujących na erudytów hipsterów z kawiarni w centrum miasta. Dziewczęta lubiące chłopców o chmurnym spojrzeniu mogą się złapać na ich recytację tekstów Jarniewicza. Na szczęście nie mam córki.

Erudycyjne i pretensjonalne. Bryk z kontrkultury dla dzieci z dobrych domów i pozujących na buntowników–intelektualistów licealistów i studentów młodszych lat. Inteligent siedząc za biurkiem i studiując źródła oraz (to bardzo pretensjonalne) zdjęcia, próbuje zgłębić istotę amerykańskiej i brytyjskiej kontrkultury lat 60. zwłaszcza hipisowskiej rewolucji 1968–69 . Gruntowne...