Zawsze mi się wydawało, że nadmierna intertekstualność to problem początkujących filmowców, ale okazuje się, niestety, że jest to także bolączka młodych komiksiarzy. Obcowanie z tego typu dziełami-hołdami jest na dłuższą metę bardzo męczące - bo oto twórca, zamiast zaprezentować swemu odbiorcy jakąś nową jakość, zasypuje go różnymi, mniej lub bardziej czytelnymi, nawiązaniami, z których koniec końców nie wynika zupełnie nic. W sensie: no widzę, odniesienie tu, odniesienie tam, czaję, czaję, ale co z tego? Gdzie w tym wszystkim jakaś prawda psychologiczna, jakieś emocje? Odpowiedź brzmi: nie ma. Wydaje mi się, że gdyby wyciąć te wszystkie nawiązania, nie pozostałoby po "Przemianie" absolutnie nic. Szkoda, straszna szkoda. A można to było zrobić nieco inaczej; spójrzmy choćby na duet JanuszxGawronkiewicz: panowie swoim "Przebiegłym dochodzeniem Ottona i Watsona" udowodnili nam, że intertekstualnością można się bawić w bardzo przyjemny, nienachalny sposób, biorąc od klasyków to, co najlepsze, i dodając jeszcze wiele, wiele dobrego od siebie. // Ale za to warstwa graficzna - miód. Przepiękne kolory. I wydawnictwo też odwaliło kawał dobrej roboty; genialnie się ten komiks prezentuje na półce! // Na koniec, żeby nie było, że nie doceniam pracy, jaką autor włożył w ten album. Doceniam. Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu. I na pewno sięgnę po kolejne prace pana Kaźmierczaka. Mam tylko nadzieję, że zobaczę w nim wówczas dojrzałego, w pełni świadomego twórcę, który nie musi się już chować za cytatami, i tym razem opowie coś od siebie.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Zawsze mi się wydawało, że nadmierna intertekstualność to problem początkujących filmowców, ale okazuje się, niestety, że jest to także bolączka młodych komiksiarzy. Obcowanie z tego typu dziełami-hołdami jest na dłuższą metę bardzo męczące - bo oto twórca, zamiast zaprezentować swemu odbiorcy jakąś nową jakość, zasypuje go różnymi, mniej lub bardziej czytelnymi,...