Opowiadanka, opowiadanka, opowiadanka... i ten tytuł. Czym właściwie są drzewa pychy? Czy z ziemi podlewanej zadufaniem w sobie, zlepionej przekonaniami o własnej wielkości może wyrosnąć coś tak niezwykłego, jak drzewo? Jak drzewo może zgrzeszyć?

Gilbert Keith Chesterton, angielski pisarz końca XX w., żonglujący w swoich utworach poezją, refleksją na temat wiary i chrześcijaństwa, a także zagadką mniej lub bardziej kryminalną, z pozornie błahych spostrzeżeń i rozmów snuje krótkie opowieści zatopione w tajemniczej mgle. Nazywano go księciem paradoksu, który ma swoje stałe i cieplutkie miejsce w jego twórczości. Opowiadania zawarte w zbiorze "Drzewa pychy i..." to kreślone długą i cienką kreską szkice o ludzkiej rzeczywistości, mentalności i przywarach. Autor dużo miejsca poświęca zagadnieniom wiary, roli instytucji Kościoła w świecie, zmianom, do których ten świat dąży (a przypominam, że miniaturki powstawały przed II wojną światową). Nie jest to jednak nachalne i na szczęście pozostaje w rozsądnej odleglości od moralizowania. Co więcej, książka przesycona jest ciepławym angielskim humorem i ironią. To, co mnie ujęło, to niezywykła poetyckość, zdolność postrzegania świata w przepięknych słowach, formułowanie pytań i myśli w sposób prosty, ale daleki od banału. Dzięki temu książka jest bardzo plastyczna i łatwo się wchłania. A idea delikatnie osiada na ziemi serca. To posadzone drzewko - i wychodzi na to, że to od nas zależy, czy będzie to drzewo pychy, czy drzewo mądrości..

Zapraszam na pisanewzatchnieniu.wordpress.com

Opowiadanka, opowiadanka, opowiadanka... i ten tytuł. Czym właściwie są drzewa pychy? Czy z ziemi podlewanej zadufaniem w sobie, zlepionej przekonaniami o własnej wielkości może wyrosnąć coś tak niezwykłego, jak drzewo? Jak drzewo może zgrzeszyć?

Gilbert Keith Chesterton, angielski pisarz końca XX w., żonglujący w swoich utworach poezją, refleksją na temat wiary i...