Niewiele jest takich książek jak "Wiek żelaza". Niewielu twórców byłoby w stanie dorównać pisarstwu wybitnego autora południowoafrykańskiego, noblisty i dwukrotnego laureata Nagrody Bookera. Kunsz literacki poraża od pierwszych stron powieści Johna M. Coetzee’ego. "Wiek żelaza" to bardzo dojrzała i poważna proza, której rytm dyktują smutek i cierpienie.

Bohaterką i jednocześnie narratorką "Wieku żelaza" jest starsza kobieta, znajdująca się na krawędzi życia i śmierci. Od lat zmaga się z ciężkim nowotworem, który powoli odbiera jej wszelkie siły oraz chęć do życia. Pewnego dnia pani Curren spotyka bezdomnego o imieniu Vercueil. Między dwojgiem rodzi się dziwna, aseksualna więź, przypominająca momentami relację łączącą ucznia i nauczyciela, ale w przypadku tych dwojga nie ma jasnej granicy, kto jest nauczycielem, a kto uczniem. Kobieta często opowiada bezdomnemu o swoim życiu, o córce, o pracy na uniwersytecie, którą wykonywała przed laty, a Vercueil w tym czasie pomaga jej uruchomić samochód, nieść zakupy, wchodzić po schodach: Ja ciebie nie wybierałam, ale to właśnie ty jesteś tutaj i tak już musi być. Po prostu pojawiłeś się. To tak jakby się miało dziecko. Nie można dziecka wybierać. Ono się zwyczajnie pojawia. – pisze. Daleko jednak ich więzom do przyjaźni, czy miłości. Łączy ich w istocie to samo nieszczęście, które objawiło się pod dwiema, różnymi postaciami. Każde z nich niesie bowiem na swoich barkach inny, ale równie ciężki bagaż doświadczeń.

"Wiek żelaza" jest listem, który wspomniana bohaterka pisze do swojej córki przebywającej w Ameryce. To ponad dwieście stron gorączkowych myśli i wspomnień przepełnionych żalem rozgoryczonej, chorej kobiety, której ostatnią wolą pozostaje dostarczenie listu córce: Moje życie to te słowa, to nerwowe zapisywanie liter na stronnicy. Są one odbiciem mojego sposobu życia – pisze. W tych słowach wyraża rozczarowanie, rozpacz płynącą z samotności, smutek z powodu nieobecności jedynej córki. Swoją ostatnią wolę Curren decyduje się powierzyć bezdomnemu Vercueilowi. Czy zostanie wypełniona przez nieodpowiedzialnego człowieka, który ledwo potrafi zadbać sam o siebie? Tego nie wiadomo.

W liście głównej bohaterki wiele miejsca poświęcono także sytuacji, w jakiej Republika Południowej Afryki znajdowała się w latach 80. To właśnie w RPA rozgrywa się akcja, stamtąd pochodzą i tam mieszkają pani Curren i Vercueil. Konflikty na tle rasowym, zamieszki, niewidoczne podziały podyktowane polityką apartheidu – wszystko to stanowi tło "Wieku żelaza". Proza Johna M. Coetzee’ego jest ubolewaniem nad upadkiem wartości, nad kryzysem człowieczeństwa i rozpaczliwym nawoływaniem do opamiętania. Pisarz widzi społeczeństwo oczami tej chorej, bezbronnej kobiety, której dni na świecie są dawno policzone. Przez pryzmat jej cierpienia opowiada o okrucieństwie, chciwości i w końcu upodleniu, jakie odbijają się w oczach ludzi ogarniętych szaleństwem wojny. John M. Coetzee mistrzowsko przemyca całe ideologie w wypowiedziach swojej bohaterki, nie tylko w osobistych monologach, ale też w rozmowach, które ta prowadzi z Vercueilem. Czyni to wszystko z powagą, ale bez zbędnego patosu, z prostotą i wyrafinowaniem jednocześnie.

To powieść, która tonie w oceanie smutku i rozgoryczenia. Jest zimna jak listopadowa mgła, ale jest też potwierdzeniem, że literatura najwyższych lotów rodzi się z cierpienia. "Wiek żelaza" okazał się jedną z najbardziej poruszających i przepełnionych bólem książek, jakie miałam okazję czytać.

Niewiele jest takich książek jak "Wiek żelaza". Niewielu twórców byłoby w stanie dorównać pisarstwu wybitnego autora południowoafrykańskiego, noblisty i dwukrotnego laureata Nagrody Bookera. Kunsz literacki poraża od pierwszych stron powieści Johna M. Coetzee’ego. "Wiek żelaza" to bardzo dojrzała i poważna proza, której rytm dyktują smutek i cierpienie.

Bohaterką i...