Odrywałam się od niej, odkładałam na półkę z myślą "nie wrócę do ciebie", ale też znowu powracałam. I uwierzcie, było tak chyba z cztery razy. Bo jak tu się oderwać od sprawy osobistej?:) Nie ma jak, no nie ma.

Dziwna to była książka, bardzo. Dłużące się opisy wydawałoby się nieznaczących sytuacji, widzianych przez bohatera - i zarazem ojca chorego brzdąca - z czasem przestały przeszkadzać. Były chwilą wytchnienia przed kolejnymi rewelacjami.

Co zrobić z tak "uszkodzonym" i brzydkim dzieckiem?
Zabić?
Poprosić by zabili?
Oddać?
I co z żoną? Oszukać czy powiedzieć prawdę?

Kochanka miała okazać się lekiem na całe zło, a zdaje się że sprawę osobistą Ptaka nieźle pokręciła. Choć wcale Ptak niewiniątkiem nie był, bo też swój rozumek miał. I dobrze myślisz czytelniku, jeśli myślisz, że ja ich nie polubiłam. Kochanki i Ptaka. Niepewną dwójkę młodych ludzi, którym najprędzej było do tchórzostwa niż do powzięcia rozsądniejszej decyzji.

No pewno, że pozbyć się problemu najprościej!
Łatwo nie było, ale nie ma też sensu płakać nad rozlanym mlekiem.

Szczęściem, że Ptaka olśniło.
I nawet może go troszkę suma sumarum polubiłam...

Odrywałam się od niej, odkładałam na półkę z myślą "nie wrócę do ciebie", ale też znowu powracałam. I uwierzcie, było tak chyba z cztery razy. Bo jak tu się oderwać od sprawy osobistej?:) Nie ma jak, no nie ma.

Dziwna to była książka, bardzo. Dłużące się opisy wydawałoby się nieznaczących sytuacji, widzianych przez bohatera - i zarazem ojca chorego brzdąca - z czasem...