Gniot, jakich mało! Infantylna intryga, infantylna akcja, infantylna bohaterka i cała reszta postaci. Tak słabej książki dawno nie czytałam. Jedyny jej plus to objętość - dobrze, że szybko się skończyła. Pomysł na opowieść był dobry, ale wykonanie jest tragiczne.

Głowna bohaterka jest tak naiwna, głupia i niedomyślna, że aż drażni. Zadaje głupie, oczywiste pytania, jakby miała 11 lat (a jest zaręczoną 20-kilkulatką). Zastanawia się i rozkminia rzeczy tak proste, że nie wiedziałam, czy śmiać się, czy współczuć. Tajemnica, wokół której toczy się opowieść też rozczarowuje. Pozostałe postaci są bezbarwne, a nawet przezroczyste. Byłam w stanie przewidzieć każdy ich ruch. Długo wcześniej wiedziałam, co będzie się działo i nic mnie nie zaskakiwało. I okropnie mnie irytowało, kiedy domyślałam się, co nastąpi, a bohaterowie ślamazarnie posuwali się do przodu i kiedy w końcu doszli do tego, co ja już wiedziałam, byli wielce zaskoczeni z tak oczywistych rozwiązań.

Pomijam język, jakim jest napisana ta opowiastka. Dialogi są tak oczywiste i proste, że czytanie tych rozmów jest męczarnią, a nie rozrywką.

Nie marnujcie czasu. To nie masterpiece, to mastershit.

Gniot, jakich mało! Infantylna intryga, infantylna akcja, infantylna bohaterka i cała reszta postaci. Tak słabej książki dawno nie czytałam. Jedyny jej plus to objętość - dobrze, że szybko się skończyła. Pomysł na opowieść był dobry, ale wykonanie jest tragiczne.

Głowna bohaterka jest tak naiwna, głupia i niedomyślna, że aż drażni. Zadaje głupie, oczywiste pytania, jakby...