Jak pusta właścicielka galerii zakochała się w jeszcze bardziej pustym malarzu...

Możemy doszukiwać się wielu rzeczy i wrażeń w książkach. Ktoś czyta, bo oczekuje, że dowie się czegoś interesującego, czegoś się nauczy. Z kolei druga osoba sięga po książki dla rozrywki, aby się zrelaksować lub miło spędzić wolny czas. Moim zdaniem, bez względu na to, jaką formę czytelnictwa wybieramy, powinniśmy sięgać po książki, które nie są tylko i wyłącznie tanimi odmóżdżaczami. A taka właśnie była powieść Danielle Steel pod tytułem "To niemożliwe"...
Nie, nie i jeszcze raz nie. Jak na moje, to nic, co dotyczy tej książki i autorki, nie może się udać. I w sumie, jakby spojrzeć na nią subiektywnie... to faktycznie coś (czyt. wszystko) się nie powiodło. Począwszy od fabuły po rozwój akcji i okropnie wykreowane postacie.
Zacznijmy od tego pierwszego - fabuła. Pomysł, jaki przyświecał autorce podczas jej tworzenia, przypominał mi te, które wykorzystują producenci takich seriali, jak Trudne sprawy, czy Ukryta Prawda. Był żenujący, niebłyskotliwy, denny i mało ambitny. W ostateczności powstał z tego taki niskobudżetowy film o tym, że on chce, ale ona nie może, niby się kochają, niby nie, a tak naprawdę wszystko kręci się wokół relacji seksualnej. Okropność! Ta książka nie niesie ze sobą żadnej sensownej treści, dzięki której faktycznie można by wynieść coś z lektury.
Po drugie - przewidywalność i jeszcze raz przewidywalność. Mam wrażenie, że książka została skomponowana specjalnie dla tych, którzy chcą chociaż przez chwilę poczuć się "mądrze" podczas czytania. "A ja już od początku wiedziałem, że to tak się skończy"... Brawo, Sherlocku! Tak naprawdę każdy doszedł by do tego, jak książka się zakończy (bardzo dennie, tak na marginesie), bo jest to PRZEWIDYWALNE. Przez co? Pewnie przez fabułę, o której już wspominałam. Bo przecież skoro jest ona słaba, to i z rozwojem akcji będzie... słabo. Nie doszukałam się niczego w tej powieści, co spowodowałoby, że wstrzymałabym na chwilę oddech, była zdumiona, albo zszokowana rozwojem wydarzeń w niej opisanych. No, a przecież skoro już bawimy się w Trudne sprawy, to taki element z pewnością nie zawadziłby w tej książce...
To wręcz niewyobrażalne, ile razy w ciągu jednego rozdziału można przeczytać te słowa: "to niemożliwe". Zdecydowanie za dużo. Autorka przekroczyła jakiś niewidzialny limit użycia tego sformułowania. Byłam poirytowana za każdym razem, gdy w jednym dialogu, który co prawda nie różnił się niczym od reszty, czytałam parę razy to samo! Ile można? Gdybym napisała pracę, która zawiera tyle powtórzeń (bo w tym przypadku nie był to zabieg celowy), moja nauczycielka od języka polskiego musiałaby zainwestować w drugi czerwony długopis...
Reszta recenzji na http://ksiazkopatia.blogspot.com/2015/02/to-niemozliwe-jak-bardzo-mozna.html

Jak pusta właścicielka galerii zakochała się w jeszcze bardziej pustym malarzu...

Możemy doszukiwać się wielu rzeczy i wrażeń w książkach. Ktoś czyta, bo oczekuje, że dowie się czegoś interesującego, czegoś się nauczy. Z kolei druga osoba sięga po książki dla rozrywki, aby się zrelaksować lub miło spędzić wolny czas. Moim zdaniem, bez względu na to, jaką formę czytelnictwa...