I jak tu cokolwiek napisać, by nie utonąć w puchatości, różowości i słodyczy nastoletniego infantylizmu? Bo ochy i achy same cisną mi się pod klawisze:).

Po "Dziennikach" Maraiego wiedziałam, że "Żar" będzie ucztą. Ale świadomie odkładałam tę ucztę na czas, gdy będę musiała odreagować po lekturze "fastfoodowej", na jaką lubię, od czasu do czasu, połakomić się:). I doczekałam się spotkania z "Żarem":).

Niesamowita przyjemność czytania. Piękna książka napisana pięknym językiem. Rozważania nad istotą przyjaźni, winy, muzyki, samotności, podobieństwa dusz, prawdy, starości… Powolne tempo opowieści najeżonej szczegółami, dygresjami, przemyśleniami buduje klimat pełen napięcia. Nie ma tu powodu przyśpieszać, wszak bohater czekał na ten dzień czterdzieści jeden lat. Czterdzieści jeden lat szukał odpowiedzi, wzbogacał wspomnienia nowymi szczegółami, zadawał pytania, czekał… Potrzeba prawdy? Pragnienie zemsty? I autor pozwala mu przeżyć ten dzień, tak, jak sobie zaplanował. Nikt i nic nie zakłóca mu wygłoszenia słów, których przygotowanie zajęło mu ostatnie dziesięciolecia… I ja nie niecierpliwiłam się. Rozumiałam tę potrzebę. I powoli wchodziłam w emocjonalny wir. I pozwoliłam, by powieściowy żar dosięgnął moich emocji…

„Żyję czterdzieści jeden lat pomiędzy wszystkim i niczym.”

Dwa dni. Ten dzisiejszy, wyczekiwany, który ma „postawić kropkę nad i” nad wszystkim, co zakończył tamten dzień sprzed czterdziestu jeden laty.

Poraziło mnie spotkanie z niewyobrażalnymi dla mnie uczuciami, które mogą zakończyć życie, choć fizycznie jeszcze się żyje, a później całe dziesięciolecia każą trwać na rozpamiętywaniu, rozmyślaniu i oczekiwaniu dnia, kiedy postawi się tę przysłowiową kropkę. Uczuciami, w których nie ma woli walki, wybaczenia… Tylko trwanie. I czekanie. Na kropkę?

„Co wygraliśmy naszą mądrością, wyniosłością, pychą?”

Nadchodzi ranek. Dopalają się świece…

I jak tu cokolwiek napisać, by nie utonąć w puchatości, różowości i słodyczy nastoletniego infantylizmu? Bo ochy i achy same cisną mi się pod klawisze:).

Po "Dziennikach" Maraiego wiedziałam, że "Żar" będzie ucztą. Ale świadomie odkładałam tę ucztę na czas, gdy będę musiała odreagować po lekturze "fastfoodowej", na jaką lubię, od czasu do czasu, połakomić się:). I...