Jest to powieść o losach dwóch kobiet, Lilii oraz Kwiatu śniegu, połączonych więzią laotong. Oznacza to, że powinny być sobie bliższe niż mąż i żona, wspierać się i pozostać sobie wierne do końca. Miały iść przez życie jako „takie same” lecz ich losy potoczyły się tak odmiennie. Mimo, że historia ta jest fikcyjna, autorka wiernie oddaje w niej kulturę, zwyczaje oraz życie wielu ówczesnych kobiet.

Bohaterki zmagają się z licznymi przeciwnościami, idąc drogą, którą podążają wszystkie córki. Najpierw walczą o miłość matki. Następnie znoszą okropny ból krępowania stóp, które trwa dwa lata. Wszystko to po to, aby dobrze wyjść za mąż. Tak więc, gdy nadejdzie odpowiedni czas, wyprowadzają się do domu męża, którego nigdy wcześniej nie poznały. Nowy okres w ich życiu wypełnia zabieganie o względy teściowej oraz dbanie o rodzinę obcego człowieku, z którym muszą dzielić łoże, aby wreszcie spełnić swój najważniejszy obowiązek jako kobiet – urodzić synów. Gdyż tylko to oraz malutkie stopy zwane „złotymi liliami” świadczą o ich wartości.

Wydaje się, że w świecie pełnym dyscypliny i zasad nie ma miejsca na prawdziwą miłość. Jednak nie brakuje jej na kartach tej opowieści. Lilia oraz Kwiat śniegu przesyłają sobie wiadomości na tytułowym wachlarzu, zapisane sekretnym pismem kobiet - nushu. Jeśli ktoś szuka tu porywających, mrożących krew w żyłach przygód, nie znajdzie ich. Natomiast książką ta zabiera nas w podróż emocjonalną. Przeżywamy z bohaterkami cały ich ból, smutek, rozczarowania, a także te, jakże rzadkie chwile szczęścia. Związane głównie z okresem wczesnego dzieciństwa, wspólnymi chwilami, a także miłością do własnych dzieci.

Nieraz kręciłam głową z niedowierzaniem, złościłam się na ich losy, by zaraz razem z nimi płakać. Dla mnie, kobiety żyjącej w wolnym kraju, gdzie my i mężczyźni mamy równe prawa, wiele rzeczy było niezrozumiałych i niewiarygodnych. Denerwowała mnie ta bezsilność. Kobieta w stu procentach podporządkowana rodzinie, zdana na łaskę męża oraz jego rodziny, nie mająca prawa podejmować żadnych decyzji dotyczących swojego życia.

Warto zwrócić też uwagę na równie nieszczęśliwe losy innych kobiet z otoczenia Lilii. Jej matki, matki Kwiatu Śniegu, stryjenki, sióstr, a także wielu innych. Każda z nich przechodziła przez wszystkie etapy życia kobiet, ale ich losy również były inne. Każda miała własne problemy, cierpienia. Nieraz czytając zastanawiałam się jak ja zachowałabym się w danej sytuacji, podziwiałam wytrwałość, determinację i zdyscyplinowanie Lilii. Czy potrafiłabym tłumić swoje uczucia? Znosić ze stoickim spokojem ból i upokorzenie, pracując ciężko z innymi kobietami na piętrze, uronić tylko czasem parę łez.

Autorka pisząc tę książkę, starała się pozyskać jak najwięcej rzetelnych informacji. W tym celu udała się do chińskiej wioski, gdzie powiedziano jej, że jest dopiero drugim przyjezdnym w tych rejonach. Szukała wiadomości pozostałych po sekretnym piśmie używanym przez kobiety od ponad tysiąca lat. To z tych materiałów dowiedziała się najwięcej o tym, jakie życie prowadziły wtedy córki, żony i matki. Mimo iż również w Chinach czasy się zmieniły i zakazano krępowania stóp młodym dziewczynkom, nadal praktykuje się tam aranżowane małżeństwa, a kobiety mogą tylko pomarzyć o wolnym świecie mężczyzn.

Mogę śmiało polecić tę powieść. Warto poznać ówczesną kulturę i losy kobiet. Ja dzięki jej lekturze postaram się bardziej doceniać to, co otrzymałam w życiu i smakować każdą, nawet najmniejszą chwilę szczęścia. Po zakończeniu czytania jeszcze długo leżałam rozmyślając o życiu tych dwóch kobiet i ich bliskich.

Jest to powieść o losach dwóch kobiet, Lilii oraz Kwiatu śniegu, połączonych więzią laotong. Oznacza to, że powinny być sobie bliższe niż mąż i żona, wspierać się i pozostać sobie wierne do końca. Miały iść przez życie jako „takie same” lecz ich losy potoczyły się tak odmiennie. Mimo, że historia ta jest fikcyjna, autorka wiernie oddaje w niej kulturę, zwyczaje oraz życie...