O tym, jak idealnie skonstruowana jest ta książka, powinien świadczyć fakt, że dojrzewa i ewoluuje razem z czytelnikiem. Czytałam ją już kilka razy, będąc na różnych etapach swojego życia, przeżywając inne emocje w odmienny sposób - i książka nabierała za każdym razem innego charakteru. Z wiekiem zmienia się sposób postrzegania pewnych wątków; to co było chaotycznym bełkotem nagle nabiera wyrazistych granic i staje się całkiem jasne; w tym natomiast co było tak oczywiste można odnaleźć podwójne znaczenia.
Pamiętam bardzo dokładnie pierwszy raz, kiedy otworzyłam tą książkę. Niejasna, pełna niedomówień, z chwilą włączenia wątku Poncjusza Piłata stała się jeszcze bardziej niesamowita. To podwójny popis geniuszu Bułhakowa; wielkiej wiedzy i niezwykle dociekliwego obserwatora.
Można ją czytać i pokochać albo znienawidzić. Można do niej wracać wiele razy, albo nie przegryźć się nawet do połowy i zgrzytając zębami wściekać na tych, którzy się nią zachwycają. Pewne jest jedno - nikt nie powie, że "Mistrz i Małgorzata" ani go ziębi ani grzeje.

O tym, jak idealnie skonstruowana jest ta książka, powinien świadczyć fakt, że dojrzewa i ewoluuje razem z czytelnikiem. Czytałam ją już kilka razy, będąc na różnych etapach swojego życia, przeżywając inne emocje w odmienny sposób - i książka nabierała za każdym razem innego charakteru. Z wiekiem zmienia się sposób postrzegania pewnych wątków; to co było chaotycznym...