Oceniłem to w 2019 roku. Niestety była tak dobra że nic nie pamiętaj z tej książki. Ale Exel nie kłamie i lubieczytać że przeczytana. Więc na pewno była dość przeciętna.

Dodatkowo te 5 - trzy lata temu, to pewnie jak dziś moje 3. Im robię się starszy, tym więcej wymagam i coraz bardziej staję się bezwzględny w ocenach.

Oceniłem to w 2019 roku. Niestety była tak dobra że nic nie pamiętaj z tej książki. Ale Exel nie kłamie i lubieczytać że przeczytana. Więc na pewno była dość przeciętna.

Dodatkowo te 5 - trzy lata temu, to pewnie jak dziś moje 3. Im robię się starszy, tym więcej wymagam i coraz bardziej staję się bezwzględny w ocenach.

Autor przeszedł przez wszystkie okropieństwa wojny. Przeżył i opisał to, w sposób bezpośredni, dosadny, z wisielczym humorem. Jako zwykły żołnierz, który został przeniesiony z obozu koncentracyjnego do karnej jednostki i wysłany na front wschodni. Po przeczytaniu takiej książki, pozostaje nam ,,modlić" się o pokój. Nie jest to piękna literatura, ale ukazuje nam, bestialstwo wojny i jej bezsens. Straszne sceny mordowania nieprzyjaciół i odnoszenie ran stawia pytanie -czy przywódcy państw wywołujących wojnę zdają sobie sprawę z jej okropieństwa. Co czują młodzi ludzie, którzy tracą życie, lub zostają kalekami.

Autor przeszedł przez wszystkie okropieństwa wojny. Przeżył i opisał to, w sposób bezpośredni, dosadny, z wisielczym humorem. Jako zwykły żołnierz, który został przeniesiony z obozu koncentracyjnego do karnej jednostki i wysłany na front wschodni. Po przeczytaniu takiej książki, pozostaje nam ,,modlić" się o pokój. Nie jest to piękna literatura, ale ukazuje nam, bestialstwo...

Strasznie słaby początek. Obawiałem się, że książka będzie warta co najwyżej trzech gwiazdek. Na szczęście od epizodu z pogrzebem generała dawny poziom wrócił a od momentu gdy nasi bohaterowie zaczeli interesować się złotem zaczęło być nawet ciekawie. Niestety ten słaby początek obniża w mojej ocenie nieco ostatnią z książek Hassela. Nie wiem czy gdybym nie miał za sobą całego dorobku autora to czy bym nie porzucił tej książki przy jakiejś setnej stronie. Wniosek z tego taki, że lepiej nie zaczynać od niej przygody z Portą, Małym i całą resztą. Syndrom obrzydzenia wojną sukcesywnie u Hassela zanikał z każdą kolejną książką. Takie mam wrażenie. Ostatnia ksiązka to naprawdę już przygodówka po prostu. Czy to dobrze czy źle? Hm, sam nie wiem. Ale co będę rozmyślał! Czytało się przyjemnie i to jest najważniejsze:) Ale gdybym miał polecać to cóż, poleciłbym zacząć od wcześniejszych książek tego autora. Chyba to najsłabsza w jego dorobku.

Strasznie słaby początek. Obawiałem się, że książka będzie warta co najwyżej trzech gwiazdek. Na szczęście od epizodu z pogrzebem generała dawny poziom wrócił a od momentu gdy nasi bohaterowie zaczeli interesować się złotem zaczęło być nawet ciekawie. Niestety ten słaby początek obniża w mojej ocenie nieco ostatnią z książek Hassela. Nie wiem czy gdybym nie miał za sobą...

Front wschodni – zima. Żołnierze karnej jednostki – Stary, Barcelona, Porta, Mały, Legionista, Sven i reszta psychopatów, znana z innych powieści Hassela, miota się bez ładu i składu w samym środku działań wojennych, na linii frontu, z nieprzyjacielem stykając się czasem z przodu, czasem z tyłu, po bokach, albo i dookoła. Totalny i mocno męczący chaos przerywany bywa rozmaitymi, ale zawsze bardzo rozbudowanymi, historiami, czy też anegdotami, opowiadanymi przez któregoś z głównych bohaterów. Dygresje te, jak i prawie wszystkie inne wypowiedzi dzielnych wojaków (najbardziej inteligentny jest Stary – stolarz w cywilu),naszpikowane są skomplikowanymi porównaniami i przenośniami i w ogóle są nieprawdopodobnie kwieciste i wyszukane.
 
Kiedy już miałem zrezygnować z dalszej lektury, a przeczytałem jakąś jedną trzecią, nareszcie pojawiła się żona jakiegoś sowieckiego komisarza z pomysłem na zdobycie skarbu; kontynuowałem więc, przekonany, że wreszcie zacznie się dziać coś godnego uwagi. Nie zaczęło. Wprawdzie miałem wrażenie, że Hassel wzorował się na filmie „Złoto dla zuchwałych”, ale… to zupełnie nie ten poziom.
 
Zuchwali wojacy przejeżdżają pół Związku Radzieckiego, już w towarzystwie komisarza, by we włodzimierskim więzieniu izolacyjnym zagarnąć wielki łup. Od tego momentu „Złoto dla zuchwałych” zmienia się w „Gang Olsena” (cykl duńskich filmów, w których znakomity pomysł zawsze kończy się klapą).
 
Nie wszystkie książki Hassela czytałem, ale jednak większość, i uważam, że „Komisarz” jest najgorszą z nich, co prowadzi do wniosku, że powinien on zakończyć swoją karierę pisarską po trzech, góra pięciu pozycjach, bo reszta jest już nudna, przekombinowania, coraz mniej prawdopodobna i wyraźnie naciągana.

Front wschodni – zima. Żołnierze karnej jednostki – Stary, Barcelona, Porta, Mały, Legionista, Sven i reszta psychopatów, znana z innych powieści Hassela, miota się bez ładu i składu w samym środku działań wojennych, na linii frontu, z nieprzyjacielem stykając się czasem z przodu, czasem z tyłu, po bokach, albo i dookoła. Totalny i mocno męczący chaos przerywany bywa...