Chyba po raz pierwszy nie wiem, co napisać.
Takiej książki nie da się rozważać w kategoriach podobało mi się/nie podobało. Ona jest ponad wszelkimi banalnymi stwierdzeniami tego typu.
Jest to na pewno jedna z nielicznych książek, której nie mogę zaszufladkować, "ponieważ bohater powinien zrobić tak i tak..."
Od początku (i aż do samego końca) najbardziej irytowała mnie Sara, mama TRÓJKI dzieci, zachowująca się jakby była matką jedynaczki. Rozumiem specjalne względy dla chorej Kate, ale żeby nie zauważyć momentu, w którym własny syn zmienił się w kryminalistę? Albo raczej powinnam napisać: nie chcieć zauważyć?
Chcąc jak najlepiej dla jednej osoby, zrujnowała ponad dekadę życia pięciu osobom: Annie, Jessemu, swojemu mężowi, sobie i samej Kate. No bo czy wegetację i stan zawieszenia pomiędzy śpiączką a krótkimi nawrotami świadomości można nazwać życiem?
I dlaczego [SPOILER] ta sama Sara i jej mąż, Brian, nie decydują się zawalczyć o życie Anny po wypadku? Sytuacja beznadziejna, owszem, ale skoro za wszelką cenę ratowali Kate, nawet w najbardziej beznadziejnych i niedających nadziei chwilach, to czemu teraz nie zrobić tego samego dla Anny? Bo Anna nigdy nie była dla Sary tak samo ważna jak Kate (O Jessem już tutaj nie wspomnę). Przecież przyszła na świat tylko po to, aby oddać co będzie trzeba swojej siostrze - "Anna, pudełko, na cztery litery". Pojemnik na limfocyty, szpik kostny, organy.
Matka ratuje dziecko - szlachetnie. Ale gdy dodamy koszty, nie wygląda to już tak szlachetnie.
[SPOILER] Gdy Anna umiera, żal Sary jest nie do opisania. Jednak zastanawia mnie fakt, czy to strata córki wywołała tak straszny ból, czy też świadomość licznych pomyłek popełnionych przez Sarę względem Anny.
Miałeś nie istnieć. Nie urodzić się. Jesteś na tym świecie tylko dlatego, że byłeś potrzebny, a raczej twoje tkanki i organy były niezbędne by ratować kogoś innego. Po prostu żyć nie umierać.
Jedno pytanie towarzyszyło mi nieustannie - jak ja postąpiłabym w takiej sytuacji? Nie będzie niczym zaskakującym jeśli napiszę, że nie jestem w stanie się określić.
Przy poruszaniu tego typu problemu ciężko napisać cokolwiek o stylu., schodzi on jakby na drugi plan.
W takich wypadkach można zrobić tylko jedno - przeczytać i ocenić samemu.

Chyba po raz pierwszy nie wiem, co napisać.
Takiej książki nie da się rozważać w kategoriach podobało mi się/nie podobało. Ona jest ponad wszelkimi banalnymi stwierdzeniami tego typu.
Jest to na pewno jedna z nielicznych książek, której nie mogę zaszufladkować, "ponieważ bohater powinien zrobić tak i tak..."
Od początku (i aż do samego końca) najbardziej irytowała mnie...