Praktycznie za każdym razem, gdy czytam jakiś reportaż, czuję się jak ignorantka, która tak niewiele wie o tym, co się dzieje na świecie. Po lekturze "Cesarza" wrażenie to się pogłębiło, jednak z innych powodów, niż to miało miejsce wcześniej.
Dlaczego więc? Poczytałam trochę opinii na lubimyczytać.pl, a także na innych portalach i dowiedziałam się kilku zaskakujących rzeczy! Że Pan Kapuściński, guru gatunku, trochę podkolorował fakty, aby pasowały do jego wizji wydarzeń i ludzi, których opisywał. Nie jestem znawczynią historii, nie wiem kto jest bliżej prawdy, jednak ziarno zwątpienia zostało zasiane i rosło podczas całej lektury.

"Cesarz. Postscriptum" jest utkany między innymi z relacji byłych dworzan Hajle Sellasje. Zastanawiam się, jak to możliwe, że każda z tych wypowiedzi jest napisana w podobnym stylu, z niemalże filozoficzną nutą. Ludzie są przecież różni, inaczej się wypowiadają, mają inne wykształcenie, inaczej układają zdania. Wszyscy oni opowiadają o rządach w Etiopii, o nadużyciach, jednak wydają się być nadal przywiązani do swojego cesarza.

O ile utwór odczytywany dosłownie jako zapis wydarzeń historycznych do mnie nie przemawia, o tyle dużo lepiej wypada on jako uniwersalna opowieść o deprawacji władzy. Z jednej strony mamy Pana, władcę, boskiego pomazańca i potomka Salomona. Rządy swe opiera na niejednoznaczności - niepopularne dekrety są przypisywane ministrom, tylko te które mogą się spodobać ludowi są zasługą Cesarza. Z drugiej strony jest dwór - lizusy, donosiciele, ludzie bez zasad moralnych, którzy dla pieniędzy zrobią wszystko. Jest i trzecia osoba dramatu - uciśniony lud, wśród którego jest utrzymywana bieda, szerzy się głów. Człowiek głodny przecież nie myśli, jest więc idealnym poddanym.
Groteskowe przedstawienie dworu Hajle Sellasje może być przestrogą przed władzą absolutną, w której od jednej osoby zależy los milionów.

Na koniec chciałabym się odnieść do formy serii - są to audiobooki z dołączoną książeczką, w której można się dowiedzieć trochę o autorze, a także temacie utworu. Dołączone są tam też zdjęcia. Do tego dochodzi doskonała interpretacja tekstu przez Zbigniewa Zapasiewicza. Myślę, że ten dość średni tekst zyskał, dzięki głosowi tego wybitnego aktora i reżysera.

Praktycznie za każdym razem, gdy czytam jakiś reportaż, czuję się jak ignorantka, która tak niewiele wie o tym, co się dzieje na świecie. Po lekturze "Cesarza" wrażenie to się pogłębiło, jednak z innych powodów, niż to miało miejsce wcześniej.
Dlaczego więc? Poczytałam trochę opinii na lubimyczytać.pl, a także na innych portalach i dowiedziałam się kilku zaskakujących...