I znów dobry kryminał! Chyba muszę dopisać nazwisko Granhus do mojego rankingu ulubionych autorów kryminałów.

Rino Carlsen, policjant, znany już czytelnikom z pierwszej części, przenosi się do pracy na Lofoty.
Pewnego dnia pod skałami, które osunęły się podczas deszczu, znaleziony zostaje szkielet, należący do dziecka. Oprócz czaszki, wszystkie kości szkieletu są połamane.
Jednocześnie w pobliskim domu opieki przebywa mocno poparzony mężczyzna, który ucierpiał w wyniku podejrzanego wypadku. Na jego miejscu znaleziono rysunek- maskę o czarnych oczach z krwistoczerwonymi źrenicami.
Wyjaśnienie obu spraw sięga aż kilkudziesięciu lat wstecz, a wszystkie tajemnice ujrzą światło dzienne podczas dramatycznego sztormu, nadciągającego nad wyspy.

Tym razem czytelnik znów otrzymuje kryminał, określany jako nordic noir. Norwegia- ciemna, wietrzna, surowa, samotna, skrywająca wiele tajemnic. Mam wrażenie, że w tej części było jeszcze mroczniej niż w poprzedniej. Autor w niezwykle sugestywny sposób stworzył atmosferę sztormu. Najpierw powoli nadciągającego nad Lofoty, potem osiągającego kulminacyjny, dramatyczny punt, aby na koniec pozostawić wyspy w spokoju. Analogicznie do sztormu rozwija się akcja książki. Najpierw następuje przedstawienie wątków, powolne zradzanie się powiązań między nimi, aż po kulminację, czyli wyjaśnienie i finał historii.

Mam wrażenie, że dla Granhusa ważne są kwestie społeczne, dotyczące krzywdy najmłodszych. Zarówno tu, jak i w "Wirze" to na nich opiera się fabuła. Sporo miejsca zajmuje w jego książkach także przeszłość, powracanie do niej, rozpamiętywanie, szukanie w niej wyjaśnień.

Zakończenie znów z efektem podwójnego zaskoczenia, bardzo dobre.

I jeśli komuś w "Wirze" przeszkadzała mnogość wątków i postaci, to w tej części wszystko jest bardziej klarowne. Mnie to nie wadziło, ale jednak po poznaniu obu historii, stwierdzam, że tu autorowi opowieść szła bardziej gładko, bez namnażania wątków i bohaterów.

Może istnieją jakieś minusy w tej książce, może główny bohater momentami rzuca się w wir niebezpieczeństwa zbyt lekkomyślnie, ale ja na to przymykam oko, bo z pewnością więcej jest tu plusów.

Już w przypadku pierwszej części miałam mgliste wrażenie, że te historie pod względem budowy coś mi przypominają. I wiem- chodzi o Chrisa Cartera! Oczywiście Carter to mistrz jedyny w swoim rodzaju, oczywiście tam mamy Amerykę, a tu Norwegię. Ale wyłapałam maleńkie podobieństwa, jeśli chodzi o krótkie, ciekawie zakończone rozdziały i o rozpoczęcie książki od razu od istotnych faktów dla całej opowieści ,bez zbędnych wprowadzeń.

"Sztorm" to nie tylko thriller. To połączenie wątku kryminalnego z kwestiami społecznymi. A wszystko to osadzone w samym środku sił natury.
Bo tu naprawdę czuje się tę wyspę, samotne fiordy, rozbijające się o skały fale, zacinający wiatr z deszczem. Widzi się płachty kurtek, podnoszonych przez wichurę, wycieraczki aut, pracujące na pełnych obrotach, by uzyskać widoczność.
Tu jest się świadkiem sztormu, przebywa się w jego wnętrzu. Sztormu, jako zjawiska przyrody oraz sztormu, jaki rozgrywa się w życiu bohaterów.
Słowo polecam jest już chyba zbędne.

I znów dobry kryminał! Chyba muszę dopisać nazwisko Granhus do mojego rankingu ulubionych autorów kryminałów.

Rino Carlsen, policjant, znany już czytelnikom z pierwszej części, przenosi się do pracy na Lofoty.
Pewnego dnia pod skałami, które osunęły się podczas deszczu, znaleziony zostaje szkielet, należący do dziecka. Oprócz czaszki, wszystkie kości szkieletu są...