Książka pełna tak sugestywnych opisów przemierzanych miejsc, że ma się wrażenie podróżowania wraz z autorem.

Stasiuk pokazuje Europę, jakiej nie znamy z kolorowych folderów biur podróży czy wakacyjnych widokówek. To miejsca, do których sama Europa niechętnie się przyznaje, bo nie pasują do wizerunku nowoczesnej i cukierkowo słodkiej cywilizacji.

Bałkany i tereny na wschód od Polski jawią się tu jako miejsca brudne, biedne, zacofane, niemal prymitywne. Autor odnajduje jednak w tej brzydocie naturalność i swoiste piękno. Bardzo ciekawie opisuje swoje wrażenia z podróży, ludzi, sytuacje, wsie i małe miasteczka...

Śledząc opisywane krainy, ma się wrażenie, że czas zatrzymał się w nich w miejscu jakieś sto albo i więcej lat temu. Nie zmieniły się obyczaje, warunki i sposób życia. Dla jednych to azyl, dla innych, zwłaszcza młodych ludzi, to zamknięty świat pozbawiony perspektyw.

Sporo miejsca pisarz poświęca na odniesienia do kultury i historii Europy, zwracając uwagę na relacje, nad którymi często nie zastanawiamy się zbyt głęboko. To na przykład przywiązanie ludzi do ziemi i zwierząt, zakorzenione bardzo głęboko w ich świadomości.

Z ręką na sercu przyznam jednak, że opisaną przez Stasiuka część Europy bałabym się odwiedzić. No, chyba, że z autorem:).

Książka pełna tak sugestywnych opisów przemierzanych miejsc, że ma się wrażenie podróżowania wraz z autorem.

Stasiuk pokazuje Europę, jakiej nie znamy z kolorowych folderów biur podróży czy wakacyjnych widokówek. To miejsca, do których sama Europa niechętnie się przyznaje, bo nie pasują do wizerunku nowoczesnej i cukierkowo słodkiej cywilizacji.

Bałkany i tereny na...