Lekturę tej książki rozpoczynałam nucąc sobie stary przebój Skaldów:
…”Oj, dana, dana,
nie ma szatana,
a świat realny jest poznawalny.
Oj, dana…”
Liczyłam na literaturę lekką łatwą i przyjemną ze szczyptą dreszczyku, tak pożądaną w upalne wakacyjne dni. Tymczasem dość szybko poczułam się tak jakbym z wielka szybkością zderzyła się z betonową ścianą i jak w kreskówkach dosłownie z tej ściany spłynęłam.
To w żadnym wypadku nie jest literatura która można czytać dla przyjemności, ta książka boli i to potwornie.
Jeśli chodzi o zjawiska nadprzyrodzone jestem raczej niedowiarkiem ale abstrahując od tego czy opisywane w tej książce zjawiska są
realnymi, niezależnymi bytami czy też są tylko manifestacją psychicznych cierpień zaangażowanych w nie osób nie zmienia to faktu , że każde tego typu zjawisko przysparza uwikłanym w nie osobą straszliwych cierpień tak psychicznych jak i fizycznych. Ze zgrozą wczytywałam się w relacje dwójki bohaterów z „ demonicznych nawiedzeń” z którymi zetknęli się w trakcie swojej długiej „kariery” świeckich demonologów. Opisy niektórych spraw były tak dojmujące że musiałam przerywać lekturę i wracać do niej dopiero po pewnym czasie i proszę pamiętać że tak jak zdeklarowałam wcześniej jestem „niewiernym Tomaszem” i trudno mi uwierzyć z pewne zjawiska jeśli nie doświadczyłam ich na własnej skórze, dlatego podejrzewam , że dla osób które szczerze wierzą w takie nadnaturalne byty, lektura tej książki może mieć wręcz oddziaływanie porównywalne z wybuchem bomby atomowej.
Wiem jedno nigdy, ale to przenigdy nie chciałabym znaleźć się w sytuacji opisywanej w tej książce .Dlatego z wielką wdzięcznością przyjęłam te jej fragmenty , które ku przestrodze szczegółowa opisują co robić żeby do swojego życia nie „zapraszać takich wątpliwych atrakcji”. W tej kategorii wiele miejsca autorzy poświęcają przedmiotowi , który w stanach Zjednoczonych jest traktowane jako rodzaj zabawki , a w Polsce całe szczęście z tego co wiem dość niedostępnej, tablicy Ouij która służy do wywoływania duchów.
Zresztą w swoim domu Ed i Lorraine Warrenrowie zgromadzili pokaźna kolekcje różnych mniej lub bardziej nawiedzonych przedmiotów wśród których znalazły się tak niewinne na pozór rzeczy jak dziecięce zabawki czy też części ubioru lub dzieła sztuki.
Na zakończenie tej lektury wcale mi nie było do śmiechu i nie maiłam już ochoty na nucenie jakiegokolwiek przeboju z jednej strony odczuwałam wielka ulgę że opisywane w książce zdarzenia na całe szczęście nie były i mam nadzieję że nigdy nie będą realizować się z moim udziałem z drugiej strony odczuwałam dojmujące uczucie jednocześnie strachu i głębokiego współczucia dla ludzi którym nie oszczędzono tego typu porażających doświadczeń.
Książkę polecam jako lekturę ku przestrodze i przewodnik jak unikać duchowych niebezpieczeństw. Jednocześnie jednak ostrzegam że po jej lekturze, jakkolwiek górnolotnie to brzmi, na zawsze zmieni się wasz sposób pojmowania świata.

Lekturę tej książki rozpoczynałam nucąc sobie stary przebój Skaldów:
…”Oj, dana, dana,
nie ma szatana,
a świat realny jest poznawalny.
Oj, dana…”
Liczyłam na literaturę lekką łatwą i przyjemną ze szczyptą dreszczyku, tak pożądaną w upalne wakacyjne dni. Tymczasem dość szybko poczułam się tak jakbym z wielka szybkością zderzyła się z betonową ścianą i jak w kreskówkach...