Pamiętacie jak w ramach recenzji Wiatraków pisałem (mniejsza czy ktoś faktycznie będzie czytał te obie recenzje),że przed poznaniem tomików znałem Broniewskiego z wierszy świetnych, ale też totalnie przeciętnych i z radością zawiadamiałem, iż tamten tomik składa się tylko z tych pierwszych? No to cóż... Dymy nad miastem wprowadzają przywracają tę równowagę, przeciętniaków masz tu dostatek. To właściwie bardziej stereotypowy, niż na debiucie, wszystkim nam dobrze znany Broniewski, tematy ma w zasadzie dwa (a i rodzajów metafor niewiele więcej [dobra przyznaję może za bardzo jestem złośliwy, ale mnie wkurzył]) właściwie prawie wszystkie utwory można podzielić na część rewolucyjną i na część jesienno-nocną, ale właściwie wszystkie teksty są cierpiętnicze i umęczone.
Dużo tu pieśni, młotów, łomotów walenia w bęben, serc okrwawionych, serc wyrwanych, ochłapów serc, serc rozgniecionych... no widać włożył w to dużo serca. Czytając otwierającą całość Różę, musiałem się zastanawiać czy to aby nie na pewno jakiś zbłąkany wiersz poetyckiego młodopolanina i to nie w sensie pozytywnym, w ogóle dużo tu neoromantyzmu, albo w postaci poezji czynu – tyrtejskiego wzywania do czynu i cierpienia za sprawę, czy też mierzenia się z własnymi niepokojami i resztą mar nocnych.
To nie tak że tego na debiucie nie było, Ostatnia wojna, czy Robotnicy, to podobnie rewolucyjna tematyka, jednak tutaj jest tego za dużo, jest to do siebie zbyt podobne, zabrakło Broniewskiemu ciekawszych pomysłów. Dobra, póki co chyba nic dobrego o tomiku nie powiedziałem, a to przecież nie tak że dobrych wierszy tu brakuje, z rewolucyjnych, choćby Nike, która została klasykiem nie bez powodu, albo też O sobie samym, które jakby prosi się o pytanie, skoro wieszcz ma ratować świat, kto uratuje wieszcza?
Druga część, nocna, jesienna, nastrojowa, to przecież na tyle szeroka tematyka, że faktycznie poeci mogą o tym w nieskończoność, tylko jak to wyszło w przypadku Broniewskiego? Różnie... Generalnie mamy tu do czynienia z nocami, które nie dają spać, albo chociaż w śnie nie dają odpocząć. Noce wichrami, zjawami męczą podmiot nie dając mu spokoju, jest to raczej wdzięczniejsza część tomiku, z moimi zdecydowanymi faworytami zbiorku: Listopadami, czy Biesami. Jednak poważnie, mój przytyk na temat ilości pomysłów na metafory nie wziął się znikąd, wszystkie te noce też wydzierają mu serca, są pełne krwi, a wszystkie ich dymy są zielone...
No dobrze, może trochę przesadzam, zdarzały się to utwory świetne, było trochę dobrych, ale bardzo zawiodłem się po tak mocnym debiucie. Nie zrozumcie mnie źle, zdawałem się narzekać tu dużo na same tematy, ale w właściwie, to bardziej kwestia ich wykonania, może i porywczego, ale niestety mocno repetytywnego, oba tematy w ciekawszy sposób autor ujmował gdzie indziej, tak więc... no cóż. Może mój tekst na to nie wskazuje, ale mimo wszystko dalej uważam, to za wydawnictwo dobre... na pewno nie wybitne, ale niezłe, trochę naciągane 7/10.

Pamiętacie jak w ramach recenzji Wiatraków pisałem (mniejsza czy ktoś faktycznie będzie czytał te obie recenzje),że przed poznaniem tomików znałem Broniewskiego z wierszy świetnych, ale też totalnie przeciętnych i z radością zawiadamiałem, iż tamten tomik składa się tylko z tych pierwszych? No to cóż... Dymy nad miastem wprowadzają przywracają tę równowagę, przeciętniaków...