Pierwszy OLS był tak literacko dobry, że w zasadzie nie było możliwe, by kolejny numer czasopisma utrzymał ten poziom. Niemniej nadal jest naprawdę dobrze, nadal można się cieszyć dobrymi opowiadaniami.

Tekstem numeru jest druga część "Kobiet Błogosławionych" Wojciecha Chmielarza. Na szczególne uznanie zasługuje fakt, że Autor potrafił umiejętnie pociągnąć i zakończyć opowiadanie. Sporo tekstów zbudowanych na koktajlu historii, fantasy i horroru świetnie się zaczyna, bo to i otoczenie efektowne, i zawiązanie akcji intrygujące. Trudniej jest jednak utrzymać początkowe zainteresowanie czytelnika, i trudniej zgrabnie zakończyć opowieść. (Typowym przykładem jest tutaj "Serce Bestii" Jacka Komudy). Chmielarzowi udało się to wszystko, łącznie ze zgrabnymi twistami końcowymi - brawa - 8/10,

Ze stawki wyróżnia się również "Uczeń" Agnieszki Kwiatkowskiej, dyskretnie lovecraftowskie opowiadanie o obdarzonym nadzwyczajną mocą uczniu i nauczycielu, który zupełnie źle ocenił pewną sytuację. 7/10

Kolejny udany tekst to "Ta Bólu Rasa" - młodzieżowy slasher Kazimierza Kyrcza i Michała Walczaka. Zaraz po maturze grupa najlepszych uczniów wraz z ulubionym nauczycielem wyjeżdża na pożegnalną wycieczkę. W jej trakcie zaczyna się realizować znany wszystkim schemat "Piątku 13". Może nieco zaburzone są w opowiadaniu proporcje - za dużo licealnych pogaduszek, za mało finałowej rzezi, ale zabawa generalnie udana - 7/10.

Tadeusz Oszubski potrafi pisać wspaniałą grozę - gorąco polecam każdemu zbiór jego opowiadań "Drapieżnik" (pewnie trzeba pogrzebać na Allegro). Jednak tekst "Pod Mostem" niczym nadzwyczajnym się nie wyróżnia. Ot, duch zmarłej córeczki przemawiający do mamy ustami miejscowego menela. Do zapomnienia - 6/10.

Trochę zawodzi drugi tekst lovecraftowski w numerze - "Eksperyment Profesora Schaeffera" Michała Jadczaka. Autor przerzuca się tytułami zakazanych ksiąg, nazwiskami i odniesieniami do prozy Mistrza, ale sama oś fabuły, nieudany eksperyment będący skutkiem "zemsty" pewnego okultysty jest dość przeciętna - 6/10.

W "Alegorii " Alistera Crowleya najbardziej wciąga "sataniczny" nihilizm Autora, to przekonanie, że świat (ok, Londyn) to "samo zło". Ale literacko, warsztatowo, nie bardzo jest się czym zachwycać - jak ktoś chce poznać naprawdę świetne nihilistyczne opowiadanie grozy - niech lepiej sięgnie po "Młodego Gospodarza Browna" Nathaniela Hawthorne. Crowley chyba był większym skandalistą i magiem niż pisarzem - póki co, 6/10.

Najmniej do gustu przypadło mi smutne, szare opowiadanie Marty Lasik "Matka". Bohater opowiadania planuje zemstę na swym ojcu za jakieś rodzinne zbrodnie przeciw matce i jej nieślubnemu synowi (przyrodniemu bratu?),ale ciągnie się to wszystko niczym przysłowiowy makaron by zakończyć się niezbyt zrozumiałym twistem (bohater jest swym bratem?). Na plus weirdowy nastrój i estońska scenografia - 5/10

W części publicystycznej uwagę przyciągają głównie dwa ciekawe wywiady z pisarzami grozy - Stefanem Dardą i ...tak tak !!!! "boskim" Guyem N. Smithem.

Ponadto kolejna część reportażu z prosektorium Filipa Szyszki (dla odważnych),bardzo dobry tekst Sylwii Jankowy o postaci dybuka w literaturze żydowskiej (świetne, nieznane mi fragmenty żydowskiego teatru grozy) i dowcipny, świetnie się czytający felieton Magdy Ślęzak o kobiecej tożsamości w horrorze. Bardzo mi się podobało.

W konsternację wpędził mnie natomiast tekst Krzysztofa "Korsarza" Bilińskiego "Z Kształtem Przeciw Chaosowi". Parę razy usiłowałem go przeczytać, ale, no niech mnie, nie mam pojęcia o czym to jest ... Albo miałem chwile zaćmienia, albo Autor przeszarżował z metaforami i, ogólnie, założeniem.

Nie bardzo spodobał mi się też artykuł Justyny Czupiłki o grozie w miejskim graffitti (aż się prosiło przywołać Clive Barkera i Zakazanego/Candymana),mocno hermetycznie skierowany do miłośników graffitti a mało mający wspólnego z grozą.

I to na tyle z drugiego numeru OkoLicy Strachu. Onward ku trzeciemu !

PS. Okładka Petera Stanimirova - genialna.

Pierwszy OLS był tak literacko dobry, że w zasadzie nie było możliwe, by kolejny numer czasopisma utrzymał ten poziom. Niemniej nadal jest naprawdę dobrze, nadal można się cieszyć dobrymi opowiadaniami.

Tekstem numeru jest druga część "Kobiet Błogosławionych" Wojciecha Chmielarza. Na szczególne uznanie zasługuje fakt, że Autor potrafił umiejętnie pociągnąć i zakończyć...

Po zapoznaniu się z powyższym numerem mogę tylko żałować ze nie mam swojej wersji papierowej na regale.
Myślę ze w kwartalniku każdy fan grozy znajdzie coś dla siebie,ogółem "okolica grozy" podzielona jest na 3 główne podpunkty:
1)opowiadania,w których znajdziemy zarówno krótkie jak i dłuższe historie.Szczególnie zapadło mi w pamięć opowiadanie "eksperyment profesora Schaffera" które w oczywisty sposób nawiązuje do H.P Lovecrafta.Autor w niesamowity sposób oddał cięzki klimat samotnika z Providence który tak bardzo kocham.
2)Wywiady,Tutaj same fajne rzeczy bo wypowiedzieli się zarówno Stefan Darda i król pulpy Guy N. Smith
3)i ostatnia część jaką jest publicystyka.Tutaj na wyróżnienie zasługuje "za drzwiami prosektorium" które jest dość straszne w swojej prostocie oraz "czy horror potrafi jeszcze zaskoczyc".
Ogółem polecam zapoznać się-wersja elektroniczna dostępna jest w internecie,za co chwała na wieki inicjatorom,także nie ma problemów z dostępnością.

Po zapoznaniu się z powyższym numerem mogę tylko żałować ze nie mam swojej wersji papierowej na regale.
Myślę ze w kwartalniku każdy fan grozy znajdzie coś dla siebie,ogółem "okolica grozy" podzielona jest na 3 główne podpunkty:
1)opowiadania,w których znajdziemy zarówno krótkie jak i dłuższe historie.Szczególnie zapadło mi w pamięć opowiadanie "eksperyment profesora...

Po bardzo udanym pierwszym numerze OkoLicy Strachu - nowego czasopisma o grozie, postanowiłem sięgnąć po kolejny. Od samego początku przykuwa on uwagę świetną grafiką Petera Stanimirova - mroczny dom idealnie wpisuje się w klimat czasopisma. Co znajdziemy w tym numerze? Siedem opowiadań, dwa wywiady i dziesięć tekstów publicystycznych - jest więc w czym wybierać i każdy znajdzie coś dla siebie. Wszystkie z nich są dobrze napisane, różnorodne i interesujące.

Opowiadanie Pod mostem Tadeusza Oszubskiego opowiada o kobiecie, która jest śledzona przez pewnego bezdomnego, który na dodatek chwilami odzywa się głosem jej zmarłej córki. Wyjaśnienie tego dziwnego faktu okazuje się być bardzo proste i zanim poczujemy grozę, docieramy do końca historii. W Uczniu Agnieszki Kwiatkowskiej - nauczyciel przyłapuje trójkę uczniów próbujących utopić czwartego, na dodatek czarnoskórego. A przynajmniej tak to wyglądało... Prawda o tym czarnoskórym chłopaku jest jednak bardziej zawiła... Dobrze napisane opowiadanie ze świetnymi elementami grozy, lecz osoby, które czytały Lovecrafta od razu zorientują się o co chodzi w całej historii oraz jaki będzie jej finał, co może zepsuć urok tej historii. Podobnie jest w przypadku Eksperymentu profesora Schaffera, który również jest inspirowany twórczością Lovecrafta, przez co łatwo domyślić się finału tej historii. Opowiada on o pewnym młodym doktorancie, któremu tytułowy profesor zaproponował dziwny eksperyment. Pojawia się dziwna i stara księga, mroczne rytuały, które w połączeniu z nastrojem niedopowiedzenia i tajemnic, jednoznacznie pozwala domyślić się inspiracji.

W dalszej kolejności mamy dwa obszerne wywiady. Pierwszy ze Stefanem Dardą, drugi z G. N. Smithem. Oba mnie szczególnie zainteresowały, ponieważ nie czytałem żadnej książki tych autorów, a po tych wywiadach, koniecznie chcę to zmienić. Oczywiście nie są to pisarze wcześniej mi nie znani, ponieważ wiele dobrego o nich słyszałem, ale do tej pory nie miałem okazji przeczytać ich książek.

Jeśli chodzi o teksty publicystyczne, to ponownie moim faworytem jest Za drzwiami prosektorium Filipa Szyszko. Tym razem nieco krótszy tekst, ale niesamowicie dający do myślenia, a styl autora doskonale pasuje do opisywanej treści - chłodny, rzeczowy, ale nie pozbawiony nutki grozy. Na wspomnienie zasługuje również tekst Dybuk dawniej i dziś Sylwii Jankowy, w którym autorka przybliża czym jest tytułowy dybuk, którego wcześniej nie znałem, ani o nim nie słyszałem. Jest to rodzaj opętania osoby żyjącej przez ducha zmarłego, który pozostaje w zawieszeniu pomiędzy światem żywych a umarłych. Autorka przytacza również wiele opisów, dzięki czemu mamy okazje lepiej poznać to zjawisko na przestrzeni lat i wśród różnych kultur. Niemniej interesujące są rozważania na temat literatury grozy przez Mariusza Wojteczka. Autor nie stara się udowodnić, że literatura grozy jest wtórna, uznaje to za fakt, lecz stara się pokazać, że pomimo tego jest to literatura bardzo dobra i warta uwagi.

Nie obyło się bez wpadek i nazwałbym je typowo redakcyjnymi. Już na samym początku, w Okiem Naczelnego możemy przeczytać o planowanym przyjeździe Briana Bretta na Polcon we Wrocławiu w 2016 roku. Tylko, że autor Cyklu Demonicznego to Peter Brett. Przyznaję, że dość mocno mnie to zdziwiło, ponieważ Sebastian Sokołowski napisał, że jest fanem jego książek, więc powinien znać, a przynajmniej upewnić się, co do imienia autora. W dalszej części czasopisma zdarzają się braki odstępów pomiędzy pytaniami w wywiadach, czy pomiędzy kreską oddzielającą odnośnik a samym tekstem. Nie są to jakieś rażące błędy, niemniej takowych nie zauważyłem w pierwszym numerze.

Drugi numer OkoLicy Strachu prezentuje ponownie wysoki poziom. Pomimo że mniej tekstów przypadło mi do gustu niż w poprzednio, to wszystkie są bardzo dobrze napisane, różnorodne i prezentują szeroki przekrój tematyczny. Polecam!

http://hrosskar.blogspot.com/2017/06/okolica-strachu-2-2-czerwiec-2016.html

Po bardzo udanym pierwszym numerze OkoLicy Strachu - nowego czasopisma o grozie, postanowiłem sięgnąć po kolejny. Od samego początku przykuwa on uwagę świetną grafiką Petera Stanimirova - mroczny dom idealnie wpisuje się w klimat czasopisma. Co znajdziemy w tym numerze? Siedem opowiadań, dwa wywiady i dziesięć tekstów publicystycznych - jest więc w czym wybierać i każdy...

Przemawiają do mnie opuszczone budynki, a zwłaszcza te porzucone na odludziach. Okna zasnute siwą mgłą pajęczyn, trzeszczące schody, czasem stare meble. Ilekroć do takich trafiam, zastanawiam się: co w nich się działo? Ile tragedii widziały te stare ściany? Co mają do opowiedzenia?
Na okładce drugiego numeru Okolicy Strachu widnieje taki właśnie budynek. Zobaczmy więc, co ta druga „Okolica…” ma do opowiedzenia?
Na początek, klasycznie, okładka: dużo lepsza niż w pierwszym numerze, co nie znaczy, że tamta była zła – po prostu bardziej do gustu podchodzi mi opuszczony budynek gdzieś na urwisku, niż tajemnicza twarz Czegoś Złego. Ilustracja na okładce drugiej „Okolicy…” jest klimatyczna, starannie wykonana i skutecznie wprowadza w klimat: od razu wiedziałem, że z zaprzyjaźnię się z tym numerem. Peter Stanimirov odwalił kawał dobrej roboty.
Potem spis treści: pojawia się trochę nowych nazwisk, ale parę też jest znanych – Agnieszka Kwiatkowska to już chyba stały bywalec na polskiej scenie horroru. Poza nią są też Chmielarz i Kyrcz (tu w duecie z Michałem Walczakiem). Jak ktoś nie ma nastroju na prozę to zawsze może sięgnąć do wywiadów (Darda!),czy publicystyki (świetny felieton Filipa Szyszki). Czyli dla każdego coś miłego. Chyba, że lubicie mielone. Mielonych tu nie ma.
Rzecz jasna, moim ulubionym punktem programu w pisaniu recenzji są oceny. Przy okazji zaznaczę, że znów nie mogę wystawić maksymalnej noty – niestety z naczelnym nie znaleźliśmy wspólnego języka w kwestii mojego honorarium (tzn. Porshe OK, ale litości – przy grudniowym numerze chcę czerwone).
Dobra, do rzeczy!
Tadeusz Oszubski „Pod mostem”. Ktoś napisał w recenzji, że to infantylne opowiadanko. Zgodzę się z tym tylko częściowo – jeśli chodzi o dialogi, Tadek musi się jeszcze sporo nauczyć. Bardziej drewniana była tylko wczorajsza gra reprezentacji w meczu z Armenią. Ale hej, opowiadanie to nie tylko dialogi! Sam pomysł wyjściowy wydał mi się raczej przeciętny – ot, jakiś dziwny pan zaczepia panią. Ale ludzie, to co potem z tego opowiadania wychodzi... „Okolica Strachu” zaczyna mocnym akcentem! Bardzo fajne zakończenie, nie licząc niestety ostatnich trzech zdań, które faktycznie są infantylne i psują odbiór całości. Mogę tutaj dać 7/10. Gdyby nie dialogi i ta końcówka, byłoby oczko wyżej. Oszubski naprawdę fajnie poprowadził akcję i miał pomysł, który pociągnął opowiadanie. Dobra rzecz.
Agnieszka Kwiatkowska „Uczeń” – Duże TAK. Kuleje wprawdzie początek, zaczynający się jak milion innych opowiadań, ale potem robi się coraz ciekawiej, głównie dlatego, że Kwiatkowska ma doświadczenie w tonowaniu napięcia. Dlaczego uczniowie podtapiali czarnoskórego kolegę? To pytanie pozornie proste (w końcu to Ameryka z czasów, gdy rasizm był na porządku dziennym) okazuje się nie mieć wcale tak prostej odpowiedzi. Zgrabnie ułożone dialogi, czytające się wręcz same; atmosfera nie tyle grozy, co swoistego niepokoju – naprawdę miałem frajdę z tego opowiadania. Jest w stylu Agnieszki coś, co nasuwa skojarzenia z Kingiem, ale są to tylko pewne elementy, takie jak chociażby opis jesieni w Marlboro. Wprawdzie krótkie, ale godne Mistrza! Tym bardziej się cieszę, że Kwiatkowska planuje wydać zbiór opowiadań – polecam zainteresować się tą panią!
Wojciech Chmielarz w „Kobietach Błogosławionych cz.2” niestety nie pokazał nic, co skłoniłoby mnie do zmiany ocen z poprzedniego numeru. Może i jest to sprawnie napisane, ale to po prostu nie trafia do mojego gustu. Jest to opowiadanie raczej naiwne fabularnie, choć napisane przez gościa, który o pisaniu pojęcie przecież ma. Są momenty, gdy czyta się to miło – zwłaszcza przy opisach różnych narodowości wymieszanych w mieście, czy przy opisywaniu otoczenia – ale całość mnie po prostu znudziła. Mam wrażenie, że Chmielarz napisał to opowiadanie po to, żeby pojawić się w Okolicy Strachu, a także dać chłopakom (i dziewczynom – ukłony dla Magdy Ślęzak i Agnieszki Kwiatkowskiej za ich pracę. Doceniajmy kobiety!) pewność, że z numeru na numer będą mieli co wydać (pamiętajmy, że „Okolica” była projektem tyleż udanym, co przecież niepewnym, jak zresztą każdy start). Postanowiłem jednak „Kobiety…” pozostawić wyjątkowo bez oceny, bo mam wrażenie, że w swoich narzekaniach jestem raczej odosobniony. Wystarczy tylko spojrzeć na recenzje innych osób.
Aleister Crowley „Alegoria” –Bez sensu byłoby przytaczać fabułę, bo jest krótka i poprzedzona wstępem, który rzuca nieco światła na początkowo niezrozumiały tekst. Może nie doceniam geniuszu Crowleya ze względu na to, że czytałem ten tekst przy sporym zmęczeniu. Ale w mojej skali jest to jedno ze słabszych opowiadań numeru.
Michał Jadczak „Eksperyment profesora Schaffera” – najbardziej Lovecraftowski tekst numeru. Już od pierwszych zdań widać to aż nadto: Uniwersytet Miskatonic, miasto Arkham. Necronomicon. Pradawne kulty pogańskie, „religia prastarych”… Generalnie odnoszę wrażenie, że za dużo tu było Lovecrafta, a za mało Jadczaka. Sam tekst czyta się sympatycznie, ale zabrakło w nim oryginalności. Stylizacja językowa, niestety, do reszty zabija oryginalność tekstu, co nie znaczy, że sam w sobie jest zły. Nie, zdecydowanie nie: uważam, że każdy fan samotnika z Providence powinien to opowiadanie zobaczyć, choć nie jest to www.cien_nad_cobbsport.com, które udowodniło, że da się Lovecrafta pokazać w nowoczesny i innowacyjny sposób. Ale jako że Samotnika uwielbiam, to opowiadanie to czytało mi się w ogólnym rozrachunku naprawdę przyjemnie, stąd i 7+/10 będzie oceną najlepiej oddającą moje wrażenia.
I tyle, jeśli chodzi o oceny. Publicystyki i wywiadów nie oceniam, ale do lektury zachęcam: bardzo fajny wywiad z Dardą, kilka innych ciekawych felietonów… Słowem: warto.

W ogólnym rozrachunku druga „Okolica Strachu” wypada świetnie. Bardzo przyjemna lektura nie tylko do pociągu, do podróży, ale i do poduchy. Kilka fajnych opowiadań, dobra publicystyka… I pasja, którą widać u Sebastiana Sokołowskiego w prowadzeniu tego wszystkiego. Szacun!

Przemawiają do mnie opuszczone budynki, a zwłaszcza te porzucone na odludziach. Okna zasnute siwą mgłą pajęczyn, trzeszczące schody, czasem stare meble. Ilekroć do takich trafiam, zastanawiam się: co w nich się działo? Ile tragedii widziały te stare ściany? Co mają do opowiedzenia?
Na okładce drugiego numeru Okolicy Strachu widnieje taki właśnie budynek. Zobaczmy więc, co...

Drugi numer czasopisma, które z pewnością na stałe zagości na polskim rynku wydawniczym. Jakość tekstów, tematyka, oprawa graficzna, ale przede wszystkim fakt, że piszą o grozie jak nikt inny.

Pod znakomitą okładkową grafiką Petera Stanimirova - szybki rzut oka na spis treści, lektura wstępniaka RedNacza i oczywiście szybki przeskok do drugiej części opowiadania "Kobiety Błogosławionych" - czyli Wojciecha Chmielarza nadal w kryminalnej, ale jakże odmiennej i świeżej formie! Świetny, wciągający tekst. Po zaspokojeniu niedosytu wywołanego pierwszą częścią mogłem już spokojnie zanurzyć się w lekturze pozostałych treści - a już po nazwiskach na okładce widać, że jest ich niemało.
Tomasz Oszubski - niepokojąca, przerażająca wizja. Niekiedy nazwanie czegoś szaleństwem przykrywa wielką grozę.
Agnieszka Kwiatkowska - zaskakujące, klimatyczne, przewrotne. No i czytelna inspiracja Mistrzem.
Crowley - w tłumaczeniu Krzysztofa Azarewicza - przedziwny, bogaty w znaczenia, piękny tekst.
Marta M. Lasik - ciekawe, ale chyba jako jedyne z opowiadań do mnie nie trafiło.
Michał Jadczak - arcyciekawe, znów inspirowane Mistrzem, ale tyle tu ciekawych odniesień, że czyta się z zapartym tchem.
Kyrcz Jr/Walczak - świetny pomysł, groza skrada się powoli, by w finale zdzielić obuchem.
wywiady - ze Stefanem Dardą (którego mam w planach czytelniczych) i Guyem N. Smithem (który czeka na półce w ilości sztuk 1, ale jeśli będzie okazja, uzupełnię - nawet mimo jego zamiłowania do myślistwa).
Publicystyka - tu się dzieje!
Szyszko - czyli znów o prosektorium
Jankowy - o dybuku
Kyrcz o grozie
Czupiłka o grozie w street arcie
Ślęzak o feminizmie w horrorze - bardzo ciekawie
Wasiucionek - o kobietach w horrorze polskim, trafnie
Biliński - niesamowity tekst, styl Autora, rozległa wiedza i całościowe podejście do tematu powalają, czyta się niczym rozprawę filozoficzną
Nabiałek - o Słowackim przez pryzmat Bataille'a - ten i poprzedni tekst przypominają mi niektóre artykuły z dawnej Anteny Krzyku, oby więcej!
Wojteczek - o konwencji horroru
Stelar - o paralelach między seksem i książkami.

W tym numerze więcej miejsca oddano kobietom - nie jestem zwolennikiem parytetów, bo teksty mogą być złe albo dobre niezależnie od płci, ale OnH wybrał świetne, przemyślane składniki do swojej pysznej mikstury. Chciałoby się powiedzieć, wbrew słowom Sebastiana Sokołowskiego - oby OlS wychodziła regularnie. Wiem, że będzie to trudne w realizacji, ale na każdy numer będę czekał niecierpliwie.
No i dobrze, że na grzbiecie znalazło się logo wydawcy :)
Każdy kolejny tekst pokazuje, że nie taka ta groza straszna - bo horror pozwala oswajać lęki. Oby zrozumiały to jak najszersze rzesze czytelników.

Drugi numer czasopisma, które z pewnością na stałe zagości na polskim rynku wydawniczym. Jakość tekstów, tematyka, oprawa graficzna, ale przede wszystkim fakt, że piszą o grozie jak nikt inny.

Pod znakomitą okładkową grafiką Petera Stanimirova - szybki rzut oka na spis treści, lektura wstępniaka RedNacza i oczywiście szybki przeskok do drugiej części opowiadania "Kobiety...

Jeśli ktoś jest fanem horroru i grozy, to ta mała gazeta jest idealna dla takiej osoby.
Co można znaleźć:
Kilka opowiadań, które są naprawdę ciekawe.
Tadeusz Oszubski - Pod mostem. Gdy duchy zmarłych wracają do miejsc i ludzi, które znają i kochają, by się pożegnać.
Agnieszka Kwiatkowska - Uczeń - Nauczyciel postanawia porozmawiać z matką ucznia, którego koledzy namówili na nurkowanie w basenie. Prawda jest dla niego szokiem.
Wojciech Chmielarz - Kobiety Błogosławionych cz.2.
Aleister Crowley - Alegoria - Zło czai się wszędzie.
Marta M. Lasik - Matka - Rodzinne tajemnice wychodzą na jaw.
Michał Jadczak - Eksperyment profesora Schaffera - Zakazany owoc zawsze smakuje najlepiej.
Kazimierz Krycz Jr i Michał J. Walczak - Ta bólu rasa - Jak szkolna wycieczka może zmienić się w akt morderstwa.

WYWIADY
Stefan Darda - Ballady pisane grozą.
Guy N. Smith - Tak długo jak żyję, jestem w stanie pisać/

PUBLICYSTYKA
Kilka osób napisało felietony z różnych dziedzin grozy i horroru, nawiązują do tego, co się sprzedaje. Autorzy zwracają się do czytelnika na równi, rozmawiają z nami, choć my jesteśmy tylko słuchaczami w tej konwersacji.

Jeśli ktoś jest fanem horroru i grozy, to ta mała gazeta jest idealna dla takiej osoby.
Co można znaleźć:
Kilka opowiadań, które są naprawdę ciekawe.
Tadeusz Oszubski - Pod mostem. Gdy duchy zmarłych wracają do miejsc i ludzi, które znają i kochają, by się pożegnać.
Agnieszka Kwiatkowska - Uczeń - Nauczyciel postanawia porozmawiać z matką ucznia, którego koledzy namówili na...

Drugi numer na który czekałam z niecierpliwością bo przecież może być tylko lepiej :)))

Pod mostem - Tadeusz Oszubski: króciutkie i niestety bardzo infantylne opowiadanko; miałam nieodparte wrażenie, że napisała je kobieta. Pomysł zacny, ale wyszło tak byle jak.

Uczeń - Agnieszka Kwiatkowska: totalnie absurdalne ale jakże sympatyczne, świetnie się czytało.

Alegoria - Aleister Crowley: świetnie, że pojawił się krótki wstęp tłumacza bo przyznam szczerze, że miałabym problem z ogarnięciem tego opowiadania. Właściwie nawet mimo wstępu nie do końca potrafię zrozumieć co autor konkretnie miał na myśli; jest to krytyka współczesnego mu Londynu i ludzi, czuć jego wstręt do wszystkich naokoło. Przeraźliwe smutna opowieść bez żadnego promyczka nadziei.


Okładka o niebo lepsza niż ostatnio, nie jest to jakiś szczyt grozy i nie przechodzą mnie dreszcze, ale jest fajnie i klimatycznie.

Drugi numer na który czekałam z niecierpliwością bo przecież może być tylko lepiej :)))

Pod mostem - Tadeusz Oszubski: króciutkie i niestety bardzo infantylne opowiadanko; miałam nieodparte wrażenie, że napisała je kobieta. Pomysł zacny, ale wyszło tak byle jak.

Uczeń - Agnieszka Kwiatkowska: totalnie absurdalne ale jakże sympatyczne, świetnie się czytało.

Alegoria -...