Z jednej strony można powiedzieć, że ta część była potrzebna - pokazywała trzecią perspektywę w trójkącie między Olivią, Calebem i Leah. Czy jednak na pewno?
Po lekturze stwierdzam, że nie wiedziałam przedtem tylko jednej rzeczy - to, że Caleb wcale nie jest taki dobry i szlachetny. Jego nieskończoną miłość do córki w jednej chwili przerwała wieść o tym, że rzekomo to nie on jest jej biologicznym ojcem. Koniec opieki, koniec bycia tatusiem. Od tak. No serio? Ok, sytuacja (jakkolwiek rodem z telenoweli) może do najłatwiejszych nie należy, ale naprawdę można przestać się o kogoś troszczyć w ułamku sekundy? I to nie o kogoś, tylko o dziecko? W książce jest to w zasadzie jeden mały wątek, ale i tak to właśnie on poruszył mnie najmocniej i wzbudził największe emocje. Może dlatego, że reszta była już doskonale znana. Wszyscy dobrze już wiedzieli, że Caleb stawia Olivię na piedestale i że w jego życiu tylko ona się dla niego liczy - nawet jeśli tak dokumentnie wszystko... zepsuł. I tu mamy powtókę z rozrywki. Całe "Mimo naszych kłamstw" to jedno wielkie wyznanie miłości dla Olivii. Dla mnie niestety to, co się rzuca w oczy przede wszystkim to, że o uczuciach faceta pisała kobieta. To doskonały obraz tego, jak kobiety chciałyby być widziane przez ukochanego, jak przez niego kochane. Idealny przykład myślenia życzeniowego. Być może dlatego ta część tak się podoba kobietom? ;)

Nie lubię zostawiać niedokończonych cykli, więc cieszę się, że doczytałam ten do końca, ale mimo wszystko ani ta ostatnia część ani w ogóle całą trylogia nie będzie raczej czymś, co polecę znajomym.

Z jednej strony można powiedzieć, że ta część była potrzebna - pokazywała trzecią perspektywę w trójkącie między Olivią, Calebem i Leah. Czy jednak na pewno?
Po lekturze stwierdzam, że nie wiedziałam przedtem tylko jednej rzeczy - to, że Caleb wcale nie jest taki dobry i szlachetny. Jego nieskończoną miłość do córki w jednej chwili przerwała wieść o tym, że rzekomo to nie...