Odkąd w wieku lat dwunastu sięgnąłem po „Nawiedzony dom” Chmielewskiej z miejsca stała się ona moją ukochaną pisarką. I chociaż jej pisarstwo nie jest jakieś wybitne, to i tak mam absolutną słabość do powieści tej autorki. A właściwie to słabość absolutną mam do samej autorki, jej powieści to już inna sprawa.

Chmielewska jak mało kto poprawia mi nastrój, wpasowując się idealnie w moje poczucie humoru. I chociaż większość jej powieści dzieje się w epoce PRL-u, o której pojęcia nie mam, bo jestem dzieckiem tzw. „popeerelowskim” to jednak idealnie wczuwam się w nastrój i atmosferę tych książek. Mają świetny dowcip i całkiem zgrabną intrygę kryminalną. I chociaż znam je na pamięć to co jakiś czas do nich na nowo wracam, za każdym razem bawiąc się wyśmienicie.

„Klin” czyli debiut pisarski Chmielewskiej niestety nie robi na mnie już takiego wrażenia jak kiedyś, wszystko przez średniej klasy ekranizację, którą swego czasu obejrzałem. Nie jest to może typowy dla Chmielewskiej kryminał, w którym czasem trup ścielił się gęsto, ale jest świetny, z ciekawą intrygą, przemyślany od początku do końca, z genialnymi dialogami (wisienką na torcie jest moim zdaniem tez ze szkorbutem i lumbago). Widać tu ogromny potencjał, który potem się bardzo rozwinie, jak też widać wpływ na pisarstwo autorki satyryczek takich jak Samozwaniec czy Grodzieńska. Ewoluuje to potem w zupełnie nową jakość zwaną przez wielu „kryminałem z przymrużeniem oka” pod czym się podpisuje obiema rękami.

Nie byłem, nie jestem i zapewne nigdy nie będę obiektywny wobec Chmielewskiej. Jej książki to kawał mojego czytelniczego życia. Polecam. A „Klin” polecam szczególnie, jako, że debiut.

Odkąd w wieku lat dwunastu sięgnąłem po „Nawiedzony dom” Chmielewskiej z miejsca stała się ona moją ukochaną pisarką. I chociaż jej pisarstwo nie jest jakieś wybitne, to i tak mam absolutną słabość do powieści tej autorki. A właściwie to słabość absolutną mam do samej autorki, jej powieści to już inna sprawa.

Chmielewska jak mało kto poprawia mi nastrój, wpasowując się...