Z zasady cierpię na awersję do kryminałów. Uważam, że jest to gatunek bardzo trudny, w którym bardzo łatwo coś sknocić, a jeszcze łatwiej - napisać powieść nudną i oczywistą.
Margolin jednak pozytywnie mnie zaskoczył, i choć nie wyleczył mnie chorobliwej podejrzliwości wobec gatunku, to klasyfikuję go jako przyjemny wyjątek od reguły.
Choć tradycyjnie natłok nazwisk w pierwszych rozdziałach nie podziałał motywująco, to historia jest niesamowicie dopracowana. Ale to akurat nic dziwnego: jak autor sam przyznaje, lista osób, które mu pomagały, jest dość długa.
Szalenie podobał mi się punkt widzenia psychopaty. Już dawno nie spotkałam się z tak naturalną perwersją. Wszystko jest bajecznie ubrane w słowa. Pani adwokat też jest postacią wielopoziomową. W ogóle wszyscy działają tu z jakiś pobudek, nie ma mowy o przysłowiowym Filipie z konopi. Ponadto rozkłada Margolin przed czytelnikiem wachlarz możliwości, różnych rozwiązań, przez co książka trzyma w napięciu do ostatniego rozdziału. A zakończenie jest takie urocze i rozbrajające, że chętnie wysłałabym pomysłodawcy (przy tylu pomocnikach to nigdy nie wiadomo...) bukiecik róż.

Z zasady cierpię na awersję do kryminałów. Uważam, że jest to gatunek bardzo trudny, w którym bardzo łatwo coś sknocić, a jeszcze łatwiej - napisać powieść nudną i oczywistą.
Margolin jednak pozytywnie mnie zaskoczył, i choć nie wyleczył mnie chorobliwej podejrzliwości wobec gatunku, to klasyfikuję go jako przyjemny wyjątek od reguły.
Choć tradycyjnie natłok nazwisk w...