Simona Kossak przez 35 lat była związana z Puszczą Białowieską. Poświęcała się przyrodzie, gdyż istniał dla niej wyższy cel. Tym celem była ochrona polskiego dziedzictwa narodowego, jakim była i jest Puszcza w Białowieży, oraz ochrona żyjących w niej zwierząt, roślin i drzew. Jako naukowiec bardzo dobrze zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji. Nie dzieje i nie działo się bowiem z Puszczą dobrze. Kłusownicy, zarazy, szalejące pożary, wycinka drzew, wymieranie naturalnego biotopu - wszystko to przeważało na niekorzyść Puszczy. Od czasów pierwszych Jagiellonów była ona naszą chlubą oraz skarbem narodowym. Jako jedyna w Europie mogła się odznaczać cechami "prawdziwej" puszczy. Dziewiczego zakątka, w którym życie było uzależnione tylko od pór roku i natury.
Simona przez wiele lat troszczyła się o żyjące w Puszczy zwierzęta. Odchowała wiele z nich jak własne dzieci, a one ufały jej, a tym samym można było dostrzec jak dzikie stworzenie może żyć w zgodzie z człowiekiem. W książce są zamieszczone historyczne wspomnienia na temat dziejów Puszczy. Okraszone są zawsze pewnym opowiadaniem, które przybliża nam także sylwetki wielu zwierząt: jak np. kuny, niedźwiedzia, wilka, pszczół, żubra czy sarny. Możemy również przeczytać fragmenty pism, które były słane do odpowiednich urzędów, w celu ratowania Puszczy. Dodatkiem jest także bogata bibliografia. Koniec książki kończy smutny epilog, w którym jest zamieszczone tylko jedne zdanie. Bardzo wymowne, mówiące o tym, że Puszcza Białowieska nie została zatwierdzona przez "wyższych urzędników" za Park Narodowy. Dla każdego rozumnego i obdarzonego empatią człowieka, oznaczać to może tylko jedno. To, co nie jest chronione, ani szanowane - nie ma szans na przetrwanie.
Nasuwa się tutaj bardzo smutna konkluzja... Czy za 20, 50, 100 lat, inne pokolenia będą jeszcze pamiętać czym jest śpiew ptaków o poranku? Zapach lasu po deszczu? Smak świeżych jagód? Albo jak wygląda żubr, symbol Polski? Czy będziemy skazani na oglądanie dzikich zwierząt w muzeach? Jako sztucznie wypchanych okazów, które wyginęły, bo człowiek przyłożył do tego swoją niszczycielską rękę? Przypomina mi się piosenka Jonasza Kofty, który śpiewał: "Pamiętajcie o ogrodach -
Przecież stamtąd przyszliście
W żar epoki użyczą wam chłodu
Tylko drzewa, tylko liście

Pamiętajcie o ogrodach -
Czy tak trudno być poetą?
W żar epoki nie użyczy wam chłodu
Żaden schron, żaden beton".

Nie chodzi o to, by być "poetą", lecz zachować rozsądek i nie przykładać ręki do zagłady przyrody. To musiałby być straszny sen, obudzić się rano, nie widzieć rozkwitających pąków kwiatów, nie słyszeć treli ptaków, nie czuć zapachu skoszonej trawy, a zwierzęta oglądać tylko na starych fotografiach. Ochrona natury to nie tylko dbanie o nią i respektowanie jej praw, ale także milowy krok dla przyszłych pokoleń.

Simona Kossak przez 35 lat była związana z Puszczą Białowieską. Poświęcała się przyrodzie, gdyż istniał dla niej wyższy cel. Tym celem była ochrona polskiego dziedzictwa narodowego, jakim była i jest Puszcza w Białowieży, oraz ochrona żyjących w niej zwierząt, roślin i drzew. Jako naukowiec bardzo dobrze zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji. Nie dzieje i nie działo się...