Wyobraź sobie, że słowa gromadzą się w twoim wnętrzu, ale nie możesz ich wykorzystać. Wszystkie refleksje, wyobrażenia i uczucia, które chciałyby zostać wypowiedziane, są ukryte i mają takimi pozostać już na zawsze. A ty każdego dnia próbujesz udowodnić, że stać Cię na więcej, bo choć Twoje ciało nie funkcjonuje prawidłowo, z umysłem wszystko jest w porządku. Tylko czy potrafisz to zrobić? A może wszystko pozostanie jedynie w twojej głowie?

„Wszyscy używają słów, żeby coś wyrazić. Oprócz mnie. Założę się, że większość ludzi nie zdaje sobie sprawy z rzeczywistej siły słów. Ja tak. Myśli potrzebują słów. Słowa potrzebują głosu”.

Melody to cudowne dziecko. Dziewczynka jest błyskotliwa, zabawna i bardzo inteligentna, niestety ze względu na jej porażenie mózgowe niewiele osób traktuje ją poważnie. W oczach innych jest niedorozwinięta, gorsza, chora, a zdrowi rówieśnicy zamiast sympatii okazują jej politowanie. Historię Melody poznajemy z jej perspektywy, ta wspaniała osóbka zaprasza nas do swojego świata, gdzie nic nie jest czarne ani białe.

„Człowiek jest czymś więcej, niż diagnozą w jego karcie”.

Ta książka oczarowała mnie od pierwszej strony, a kiedy doszłam do ostatniej rozpierały mnie emocje, których dawno nie doświadczyłam podczas czytania. Pierwszy raz, od długiego czasu, miałam także olbrzymią chęć, by z kimś porozmawiać o refleksjach zrodzonych w mojej głowie i pytaniach niedających mi wytchnienia. Nigdy nie zrozumiem, jak ludzie mogą być tak okrutni i tak mocno piętnować inność. Czy bycie innym naprawdę musi oznaczać bycie gorszym? Czy zwyczajnie stajemy się napastliwi, kiedy czegoś nie rozumiemy? A może pod płaszczykiem pewności siebie skrywamy własne niedoskonałości?

„Nikt nie zwraca na mnie uwagi, co jest cudowne. Mogę niemal zapomnieć o tym, kim jestem”.

Historia Melody uderzyła we mnie tym mocniej, że w moim otoczeniu znajduje się osoba z porażeniem mózgowym. I szczerze Wam powiem, że jest fantastycznym człowiekiem- pogodnym, otwartym, bystrym. Niczego jej nie brakuje, choć choroba pozostawiła jej drobne zmiany fizyczne. Tylko czy to ważne? Można by powiedzieć, że to tylko książka. Ale jak bardzo szczera i prawdziwa! Jak mocno przepełniona emocjami! Jak podobna do prawdziwego życia!

Relacja Melody rozdzierała mi serce, a ja dalej leciałam jak ćma do ognia. Nie potrafiłam zrezygnować z tej historii, choć czułam, jakby ktoś mnie testował. Nie chciałam jej wierzyć i zgadzać się na to, co ją spotkało. Bo cały czas w głowie huczała mi jedna myśl: to mogłoby wydarzyć się naprawdę! A teraz czuję wielki gniew i wielkie rozczarowanie- ludźmi i światem, którym daleko do doskonałości.
Przeczytałam ją jednego dnia, odstawiłam na bok wszystko inne. Podążałam ufnie za Melody, pragnąc pokazać jej, że nie wszyscy są źli i bez serca, a czasami kieruje nami strach.

Proszę, rozejrzyjcie się, nie bójcie się inności- szanujcie ją.

„Chcę tylko być jak wszyscy inni”.

Wyobraź sobie, że słowa gromadzą się w twoim wnętrzu, ale nie możesz ich wykorzystać. Wszystkie refleksje, wyobrażenia i uczucia, które chciałyby zostać wypowiedziane, są ukryte i mają takimi pozostać już na zawsze. A ty każdego dnia próbujesz udowodnić, że stać Cię na więcej, bo choć Twoje ciało nie funkcjonuje prawidłowo, z umysłem wszystko jest w porządku. Tylko czy...