O rety , rety , jak mawiał kiedyś jeden Gumiś !! ależ to książka !! . Ciągle jeszcze jestem pod wrażeniem i nie dziwię się że Irlandczykom nie bardzo się podobało , to co autor w niej napisał . Ponieważ Frank McCourt niczego w bawełnę nie owija , opowiada wszystko jak było , jak widział to wszystko będąc najpierw dzieckiem , potem nastolatkiem . Jest to świetnie opowiedziana historia potwierdzająca że najlepsze i najciekawsze powieści pisze samo życie , bo to jest historia prawdziwa , historia pewnej irlandzkiej rodziny . A więc po kolei : Tak zwana '' głowa rodziny '' czyli ojciec pijak , ale za to pijak złotousty , który przepija wszystko łącznie z pieniędzmi z przekazu przysłanego z okazji chrztu jednemu z licznych braci Franka , ojciec który wracając pijany z pabu budzi swoje głodne dzieci i każe im przyrzekać , że jak przyjdzie czas wszyscy jak jeden mąż poumierają za Irlandię , ojciec który ma dumę i własne ego większe od wszystkiego innego . W końcu ten ojciec który wyjeżdża do Anglii do pracy i ...zapomina że w Irlandii zostawił żonę i dzieci . Ale czyż można się jemu dziwić ? Wszak jest z Północy i ma dziwne maniery . Dalej , ona , matka , jak byśmy dzisiaj uczenie powiedzieli '' niewydolna wychowawczo '' matka , która rodzi dzieci nie bacząc na nic , bo w katolickim kraju tak trzeba . Ta matka która wbrew dumie wciąż nieobecnego ojca , stoi wśród innych nędzarzy pod domem księdza i czeka na resztki z jego stołu . W końcu ta matka która mimo wszystko nigdy nie pozwala swoim synom powiedzieć niczego złego na ich ojca utracjusza . Frank ma jeszcze braci i nawet kiedyś miał jedną siostrę , niestety nie wszystkim udało się przeżyć głód , nędzę i wszechobecną wilgoć i zimno . Jest jeszcze dalsza rodzina Franka w osobie babci , która miała Boga w ogródku , wujka który został '' upuszczony na głowę '' i drugiego wujka który został zagazowany na wojnie , a teraz pracuje w gazowni . Jeszcze jest anioł z siódmego stopnia który przynosi dzieci i mówi '' Obaw nie miej '' . Autor - Frank jest świetnym opowiadaczem . Jego książka sprawiła mi mnóstwo emocji . Bardzo różnych , było mi smutno , byłam wściekła na bezduszność ichnej '' opieki społecznej '' i kleru , jednocześnie śmiałam się kiedy starszy już Frank miał '' podniecenie '' i chodził się spowiadać . Przeżyłam z nim chwilę grozy w szpitalu , kiedy chorował na tyfus i później kiedy kradł mleko i chleb by nie umrzeć z głodu i dopingowałam mu kiedy wytrwale , choć nie zawsze uczciwie , zbierał pieniądze na bilet do swojej wyśnionej Ameryki . Książkę polecam , polecam , polecam . Nie zawiedziecie się .

O rety , rety , jak mawiał kiedyś jeden Gumiś !! ależ to książka !! . Ciągle jeszcze jestem pod wrażeniem i nie dziwię się że Irlandczykom nie bardzo się podobało , to co autor w niej napisał . Ponieważ Frank McCourt niczego w bawełnę nie owija , opowiada wszystko jak było , jak widział to wszystko będąc najpierw dzieckiem , potem nastolatkiem . Jest to świetnie...