„Tato” to książka, która emocjonalnie „rozłożyła mnie na łopatki”. Naprawdę. Swym niespiesznym, wręcz leniwym, whartonowskim stylem.

Będąc dzieckiem i nastolatkiem często nie docenia się swych rodziców, głównie ich starań o nasze dobro, nie analizuje się ich zachowań pod kątem niejednokrotnie trudnych życiowych doświadczeń. W związku z tym dopiero samemu będąc rodzicem spogląda się na swoich „staruszków” bardziej tolerancyjnie.
Z tego też powodu nie potrafiłam zrozumieć powieści „Tato” będąc w wieku nastoletnim (do tego stopnia, by porzucić ją w połowie jako nudną), która traktuje o relacjach pomiędzy rodzicami i ich dziećmi. Dziś, gdy zdaję sobie sprawę na jak wiele poświęceń są zdolni rodzice oraz jak bardzo ich negatywne zachowania wpływają na dorosłe życie dzieci, w pełni mogę wraz z bohaterami przeżyć (tak, właśnie przeżyć) książkę „Tato” Williama Whartona.

Autobiograficzna powieść opowiada głównie o trudnych relacjach ojciec-syn.
Narratorem książki jest John Tremont, mieszkający we Francji malarz, który na wieść o zawale serca swej matki leci do Stanów Zjednoczonych. Gdy również ojciec zaczyna poważnie chorować, okazuje się, że pobyt w rodzinnym domu znacznie się przedłuży. Pozwala to 52-latkowi poznać bardziej tatę i choć trochę zrozumieć matkę, która jest kobietą mającą za życiowy cel obrażanie wszystkich wokół i specjalizuje się w emocjonalnej manipulacji.
Bardzo dobrym zabiegiem autora było wprowadzenie punktu widzenia wnuka tytułowego bohatera, który krytycznie ocenia swego własnego ojca, nota bene człowieka rzeczowego i inteligentnego.

Bohaterowie są przedstawieni w niezwykle spójny i dokładny sposób. Pozwala to czytelnikowi na mimowolną więź z nimi. Do tego stopnia, że krzywda Taty wywołuje nie tyle smutek, co prawdziwą wściekłość na sprawcę sytuacji.

Nieuchronność starości i śmierci jest również istotnym elementem powieści.

Jestem oszołomiona i zachwycona treścią oraz sposobem jej przekazania. "Tato" to wspaniała, mądra i nienachalnie, acz skutecznie wnikająca w umysł czytelnika książka. Mistrzostwo!

„Tato” to książka, która emocjonalnie „rozłożyła mnie na łopatki”. Naprawdę. Swym niespiesznym, wręcz leniwym, whartonowskim stylem.

Będąc dzieckiem i nastolatkiem często nie docenia się swych rodziców, głównie ich starań o nasze dobro, nie analizuje się ich zachowań pod kątem niejednokrotnie trudnych życiowych doświadczeń. W związku z tym dopiero samemu będąc rodzicem...