Moda na „nowelki”, czyli dodatkowe opowiadania do zakończonych serii, za oceanem wciąż trwa. Mieliśmy już dwie nieznane historie od Tahereh Mafi („Julia. Trzy tajemnice”), cztery opowiadania od Lauren Oliver („Delirium. Opowiadania”), zaś Kiera Cass, autorka „Rywalek”, zdecydowała się na wydanie aż kilkunastu nowelek. A to tylko niewielka kropla w morzu. Pytanie, czy te dodatki są rzeczywiście potrzebne, pozostaje bez odpowiedzi. Fani chcą powracać do ukochanego świata, ale z drugiej strony, trudno nie oprzeć się wrażeniu, że to zwykła próba wyciśnięcia z serii jeszcze większej ilości pieniędzy – zwłaszcza kiedy opowiadania są nieciekawe, niepotrzebne i nic nie wnoszące do zamkniętego cyklu.

Trylogię Mrocznych Umysłów autorstwa Alexandry Bracken zwieńczyła ostatnia i zarazem najlepsza część - „Po zmierzchu”. Jednak niecały rok po jej premierze ukazuje się „Przez ciemność”, dodatek zawierający trzy opowiadania, z których jedno było już wcześniej publikowane w formie elektronicznej. Czy rzeczywiście były potrzebne i wniosły coś do uniwersum?

Jeśli człowiek nie ryzykuje, to nic w jego życiu się nie zmienia.

Jak przyznaje w przedmowie autorka, nie planowała tych historii, a z inicjatywą wyszedł wydawca. I to widać. Większość opowiadań sprawia wrażenie wymyślonych na szybko, na zasadzie „weźmy trzecioplanowego bohatera i napiszmy, co się z nim stało”. Widać to zwłaszcza w dwóch ostatnich nowelkach. „Zapłoną iskry” opowiada o Sam, którą czytelnicy mogą pamiętać z „Mrocznych Umysłów” i jej relacji z Lucasem. Wątpię, żeby ktokolwiek nie spał po nocach, zastanawiając się co się z nią stało, jednak nie zmienia to faktu, że przyjemnie było poczytać o jej losach. Ostatnia nowelka, „Pomimo mroku” skupia się na Mii, młodszej siostrze Lucasa. Dziewczyna zrobi wszystko, żeby ocalić brata, a z pomocą przychodzą jej starszy i dobrze nam znani bohaterowie. To zdecydowanie najsłabsze opowiadanie w zbiorku – dodatkowa historia, która wydaje się całkowicie upchnięta na siłę.

Jednak dwie słabsze nowelki wynagradza całkowicie „W sidłach losu”, otwierające zbiór. To jedyne opowiadanie, które wnosi coś nowego i naprawdę porusza czytelnika. Przede wszystkim: jest bardzo dużo Zu, a kto nie kocha Zu? To najlepsza postać w całej trylogii, a w opowiadaniu możemy nareszcie dowiedzieć się, co naprawdę działo się podczas jej chwilowej nieobecności w serii. Drugim ogromnym plusem jest oddanie narracji w ręce Gabe’a, młodego chłopaka, który zostaje łowcą nagród, by wydostać się z rodzinnego miasta. Alexandra Bracken w końcu przełamała schemat opisywania wszystkich krzywd, jakie rząd wyrządził dzieciom, i pokazała nam kompletnie inny punkt widzenia. Czytanie o łowcach nagród, poznanie ich motywów, było świetną sprawą, a dodatkowe pięćdziesiąt punktów przyznaję za łamiące serce zakończenie.

Koniec końców, bilans wypada na plus: mamy jedną kiepską nowelkę, jedną niezłą i jedną świetną. Fanów serii raczej nie trzeba przekonywać, żeby sięgnęli po dodatek, zaś osoby, które jeszcze nie znają trylogii Mroczne Umysły, bardzo zachęcam do sięgnięcia. A po zakończeniu serii – koniecznie „Przez ciemność”, choćby tylko dla tego pierwszego opowiadania, bo naprawdę jest tego warte. 

Weronika Wróblewska