Tę książkę pożyczył mi przyjaciel. Bardzo mnie zaintrygowało, gdy pożyczając ją, powiedział, iż jego zdaniem „Miasteczko Salem” jest lepsze od „Lśnienia”. Dlatego też, z jeszcze większym zainteresowaniem zaczęłam ją czytać, aby móc wyrazić własną opinię.

To powieść, w której zagrożeniem dla ludzi są wampiry. Wampiry, i to nie byle jakie, bo nie są one inteligentne, samodzielne i pociągające, czyli takie jakie do tej pory znałam. Te u Kinga okazały się, co prawda, również istotami pociągającymi - magnetyzującymi swoim krwistym wzrokiem, ale również bezradnymi, szarpanymi przez niepohamowany instynkt i pragnienie krwi. Ich twarze nie są pełne chłodnego majestatu, lecz wykrzywione przez smutek, niepokój czy złość. Są też zmuszone do czekania na zaproszenie do domu, aby móc kogoś w nim zaatakować.

Dom Marstenów to miejsce na równi odrażające co pociągające. Od początku owiane niezwykłą historią i nurtującym pytaniem: Co tam się wydarzyło? Ten dom jest jądrem, w którym skupiło się całe zło miasteczka, i które zaczyna promieniować.

Poznajemy również mentalność małomiasteczkowej społeczności, gdzie każdy się zna. Pokrótce poznajemy grzeszki i problemy poszczególnych mieszkańców, co też jest bardzo ciekawym elementem fabuły.

Tę książkę pożyczył mi przyjaciel. Bardzo mnie zaintrygowało, gdy pożyczając ją, powiedział, iż jego zdaniem „Miasteczko Salem” jest lepsze od „Lśnienia”. Dlatego też, z jeszcze większym zainteresowaniem zaczęłam ją czytać, aby móc wyrazić własną opinię.

To powieść, w której zagrożeniem dla ludzi są wampiry. Wampiry, i to nie byle jakie, bo nie są one inteligentne,...