Wszystkie opowiadania Deavera w zbiorze "Spirale grozy" są nakierowane na to, aby wywrzeć na czytelniku jak największe wrażenie poprzez zaskakujące zakończenie. Przeczytałam jednak już tyle książek tego autora, że doskonale znam jego taktykę "mamienia" odbiorcy, toteż do treści każdego opowiadania podchodziłam bardzo ostrożnie i podejrzliwie, wiedząc, że jest w nim jakiś "haczyk". Kilka razy udało mi się przejrzeć intrygę pisarza, a kilka to jemu udało się mnie zaskoczyć. W takich wypadkach jednak nie wzbudzał we mnie szoku i niedowierzania, ale lekkie zdziwienie - te zakończenia bowiem, których się nie spodziewałam, były już tak "wydumane", że właściwie mało wiarygodne. Tym jednakże cechuje się wiele powieści Deavera, które niby to już prezentują zakończenie i ujęcie głównego mordercy, a za chwilę się okazuje, że to jednak inaczej, niż myśleliśmy, a później - i to już staje się męczące - z pudełka wyskakuje kolejna niespodzianka.
Mimo jednak tych minusów, prozę Deavera czyta mi się zawsze naprawdę bardzo dobrze - na uznanie zasługuje również fakt, że w formie krótkiej, jakim jest opowiadanie, zwykle trudniej nakreślić wyrazisty suspens, autor jednak radzi sobie na tym polu znakomicie.

Wszystkie opowiadania Deavera w zbiorze "Spirale grozy" są nakierowane na to, aby wywrzeć na czytelniku jak największe wrażenie poprzez zaskakujące zakończenie. Przeczytałam jednak już tyle książek tego autora, że doskonale znam jego taktykę "mamienia" odbiorcy, toteż do treści każdego opowiadania podchodziłam bardzo ostrożnie i podejrzliwie, wiedząc, że jest w nim jakiś...