Co należy powiedzieć na samym początku? Prolog wstrząsa.
,,Moja historia jest pod pewnymi względami ich historią; jest czymś, co wszyscy razem przeżyliśmy.
Ja jednak przeżyłem ją najmocniej."
,,Najpierw będziecie się uśmiechać, potem zapłaczecie... nie skarżcie się później, że was nie ostrzegałem."
- Te dwa cytaty trafiły prosto do mojej duszy. Mimo tego, że nie są jakoś specjalnie niezwykłe porażają odmiennością. Cały Sparks!


Po przeczytaniu rozdziału 2 i połączeniu faktów z opisem... Strach towarzyszył mi przez dłuższy czas. A właściwie, to do końca.


Na początku, o zgrozo średnio lubiłam Landona. Byłam przygotowana na fakt, że to dzieciak z bogatego domu z własną paczką itd, ale jednak po cichu liczyłam, że się mylę. Miałam ogromną nadzieję na to, że ta postać nie będzie stereotypowa. No, ale tak jak mówię - na samym początku się zawiodłam.
Przez JEDNO zdanie, JEDNO, zaczęłam się bać bardziej. 109 strona i mój strach był większy. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo się mylę...


Po raz pierwszy słowa ,,Jesteś piękna" w książce, tak dogłębnie mnie wzruszyły.
Wiecie co? Utwierdzam się w przekonaniu, że Boże Narodzenie jest super. Landon, zyskałeś jeszcze większy szacunek!
TAK! TAK! TAK! Jak cudowną liczbą jest 159 ach...


Trzynaście stron dalej po prostu musiałam przerwać. Niepokój rósł z każdą sekundą, ale nie mogłam czytać dalej. Nie byłam w stanie znieść myśli, że mogę się nie mylić. Taki strach towarzyszył mi po raz pierwszy.


Zaczęłam płakać, ale jeszcze wtedy były to łzy szczęścia.
Wylałam wodospad łez po słowach: ,,Nie możesz mnie kochasz, Landon." Nie wyobrażacie sobie jednak co zrobiłam kilkanaście linijek później... Trzy słowa, a ranią jak trzysta strzał prosto w serce. Na zawsze zapiszą się w mojej pamięci.
*Morze łez rosło z każdą chwilą.*
Najlepsza strona w książce? Nie wiem czy umiem wybrać, choć skłaniam się do 213 strony. Tu znowu się płacze, ale ze szczęścia.



Do końca książki to się chyba odwodniłam, jak każdy kto czytał... Mam pewność, że historia opowiedziana przez Nicholasa Sparksa, historia Jamie i Landona, wyryła się w moim sercu. Tam gdzie miejsce dla perfekcyjnych dzieł. <3
Tą powieść przeczytałam jednego dnia i nie wyobrażam sobie, by mogło to trwać dłużej. Ta książka nie wypuszcza z objęć. I pasuje mi to całkowicie.

Co należy powiedzieć na samym początku? Prolog wstrząsa.
,,Moja historia jest pod pewnymi względami ich historią; jest czymś, co wszyscy razem przeżyliśmy.
Ja jednak przeżyłem ją najmocniej."
,,Najpierw będziecie się uśmiechać, potem zapłaczecie... nie skarżcie się później, że was nie ostrzegałem."
- Te dwa cytaty trafiły prosto do mojej duszy. Mimo tego, że nie są jakoś...