„Gonitwa chmur”, podobnie jak poprzedni tom („Warszawski niebotyk”) jest dobrym czytadłem – połyka się książkę jednym tchem, mimo iż daleko jej do doskonałości.
Niestety, największym mankamentem jest przewidywalność akcji (chociaż można też liczyć na kilka niewielkich fabularnych niespodzianek). Inna wada to schematyzm postaci. Czyli dokładnie to samo, co można zarzucić pierwszej części.

Te minusy nie popsuły mi jednak lektury, może tylko czasem trochę irytowały.
Zaletą za to są opisy Warszawy na kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej. Widać tu wyraźny podział na dzielnice polskie i żydowskie, więc mimowolnie często zastanawiałam się, czy akcja kolejnej części rozgrywać się będzie już w okresie wojennym. I jak w związku z tym potoczą się losy bohaterów, wśród których są i katolicy, i wyznawcy judaizmu.

Całość czyta się lekko, łatwo i przyjemnie – na pewno można świetnie przy tej powieści odpocząć. Polecam jako odprężającą lekturę i odskocznię od bardziej wymagającej literatury.

„Gonitwa chmur”, podobnie jak poprzedni tom („Warszawski niebotyk”) jest dobrym czytadłem – połyka się książkę jednym tchem, mimo iż daleko jej do doskonałości.
Niestety, największym mankamentem jest przewidywalność akcji (chociaż można też liczyć na kilka niewielkich fabularnych niespodzianek). Inna wada to schematyzm postaci. Czyli dokładnie to samo, co można zarzucić...