Natomiast wczoraj skończyłam jedną z książek, na które czaiłam się „od dawna”, z tym że w tym wypadku zawsze było mi szkoda tych 40 zł. We wtorek znalazłam ją przypadkiem u mojego brata i natychmiast sobie pożyczyłam. Chodzi o książkę Grahama Phillipsa, poszukiwacza przygód i „detektywa” specjalizującego się w rozwiązywaniu kryminalnych zagadek przeszłości, „Aleksander Wielki – morderstwo w Babilonie”.
Wiedziałam, że nie warto wydawać na tę książkę ani grosza i naprawdę nie chcę, żeby to zabrzmiało rasistowsko, ale tylko Amerykanin mógł wpaść na pomysł, żeby nie tylko napisać taką książkę, ale i napisać ją w taki sposób.
Po pierwsze nie jest to ani biografia, ani monografia historyczna, a opis kampanii Macedończyka jest tam dodany chyba tylko dla zwiększenia objętości, bo tak to ja pisałam streszczenia wojen perskich i peloponeskich na zajęcia z historii Grecji. Poza tym autor ma denerwującą manierę lania wody, w czym, co muszę przyznać, przebija nawet mnie. Po jaką ciężką cholerę powtarzać coś, co się napisało marne 180 stron wcześniej? Może w Ameryce ludzie zapominają, co czytali na początku i co chwilę trzeba przytaczać te same argumenty?
Pomijając już kwestie warsztatu i wartość merytoryczną, nie rozumiem, jak można dopuszczać się niewłaściwej interpretacji tekstu źródłowego tylko dlatego, że pasuje do poglądu autora czy popełniać rażące błędy rzeczowe wynikające z ewidentnej nieznajomości tematu. Mam w nosie, czy tezy Phillipsa są śmiałe, czy nie, czy są szokujące, czy nie, obchodzi mnie tylko, czy są dobrze uzasadnione i czy argumentacja mnie przekona, czy nie, a w tym wypadku miałam chwilami wrażenie, że czytam historię alternatywną, która miała miejsce tylko w wyobraźni autora. Już nawet nie denerwujące a tylko rozczulające jest przypisywanie postaciom w III w. p.n.e. motywacji zdecydowanie współczesnej: co to za bzdura, że Jończyk Nearchos na pewno chciał odtworzyć imperium Jonów z czasów dominacji cywilizacji minojskiej, skoro według wszelkiego prawdopodobieństwa nie wiedział nawet, że taka kultura istniała?
W każdym razie Phillps podaje listę ośmiu osób, które mogły otruć Aleksandra strychniną, potem przez kolejne 80 stron w najnudniejszy na świecie sposób przedstawia swoją jakże błyskotliwą dedukcję opartą na domysłach i poszlakach. Nie twierdzę, że nie ma racji podejrzewając Roksanę o to, że zabiła męża, ale motywy, jakie przypisuje nie tylko jej, ale i wszystkim podejrzanym, są dla mnie co najmniej mało przekonującej. Może i książka ma potencjał, ale wykonanie jest mniej niż mierne. Pomijając już fakt, że nie mam pojęcia, po jaki gwint facet napisał coś takiego; sam Aleksander jest postacią raczej nudną, natomiast zmiany, jakie zapoczątkował okres jego podbojów to już temat na zupełnie inną dyskusję… ale jaki autor, taka książka, nie ma co wymagać od wołu… etc.

Natomiast wczoraj skończyłam jedną z książek, na które czaiłam się „od dawna”, z tym że w tym wypadku zawsze było mi szkoda tych 40 zł. We wtorek znalazłam ją przypadkiem u mojego brata i natychmiast sobie pożyczyłam. Chodzi o książkę Grahama Phillipsa, poszukiwacza przygód i „detektywa” specjalizującego się w rozwiązywaniu kryminalnych zagadek przeszłości, „Aleksander...