"Na drugie kopyto"

Laila Shukri dokonała rzeczy zgoła niemożliwej. Nie tylko udowodniła, że jest niekwestionowaną liderką w tworzeniu gniotów, ale także, że słowo gniot i jego wszystkie synonimy okazują się zbyt miłosierne dla jej twórczości. Więcej: ich użycie powoduje, że te twory-potwory rozpatrywane są w kategorii literatury, a przecież literaturą tego nazwać nie można. I żadne jej rozgraniczenie (niskie-wysokie loty) tutaj nie pomoże. "Perska zazdrość" jest tego niewątpliwym dowodem. Ta książka nie powinna być po prostu wydana. Rozumiem jednak, że przyzwoitość, szacunek dla czytelników - to terminy kompletnie nieznane ani autorce, ani wydawnictwu. Byle się sprzedawało, w myśl zasady, że skoro ktoś przeczytał pierwszy tom, to siłą rzeczy sięgnie po następny. I już nie chodzi o to, że autorka pisać nie umie, bo to było dla mnie oczywiste po lekturze "Jestem żoną szejka" i "Perskiej miłości" (nie ona pierwsza i pewnie nie ostatnia), ale o to, że nie ma pomysłu na pisanie. W tej części obnaża nie tylko swoje umiejętności warsztatowe, a raczej ich brak, ale też powierzchowną wiedzę na temat, który stara się opisać. Widać, że jedynym źródłem, z którego czerpie wszelkie informacje jest sieć i "Księga tysiąca i jednej nocy".

Notka wydawnicza szumnie zapowiada kontynuację losów bohaterów, których poznaliśmy w "Perskiej miłości". To nie do końca prawda. Autorka była tak zajęta buszowaniem w sieci za pozyskaniem ważkich informacji o asortymencie światowych marek, miejsc wartych zwiedzenia i odwiedzenia, że niemal całkowicie zapomniała o fabule. Pod koniec książki próbowała naprawić swój błąd i coś tam skrobnęła na kolanie, ale jest to tak słabiutkie, że chyba niewarte uwagi, a tym bardziej wnikliwego komentarza. Zresztą trzeba autorce oddać sprawiedliwość: na ponad czterysta sześćdziesiąt stron może z sześćdziesiąt to jakakolwiek akcja (w tym dwie strony autorka poświęca Lidce, głównej bohaterce "Perskiej miłości"). Reszta to opisy w stylu " niech bieda patrzy jak żyje bogatszy". Oczywiście za tym szczegółowym opisem zakupoholizmu, nieumiarkowania w jedzeniu i piciu, swoistego hedonizmu - ukrywa się (w taki sposób, że łatwo go przeoczyć) arcyważny temat, poruszany do znudzenia w jej twórczości, a mianowicie: kobiety w świecie muzułmańskim (głównie powtarza to, co już napisała w poprzedniej części). Ponadto próbuje przybliżyć czytelniczkom i czytelnikom problem wielożeństwa w religii islamskiej. Autorka nie byłaby sobą, gdyby nie znalazła na niego panaceum. Czytelniczki dowiedzą się z "Perskiej zazdrości", jak utrzymać przy sobie poligamicznego z natury mężczyznę (Europejki powinny się uczyć od Arabek), sam zaś problem wielożeństwa - zdaniem autorki - nie powinien dziwić, w końcu mieliśmy François Mitteranda, który prowadził podwójne życie. Kobiety Zachodu po prostu udają, oszukują się, że problem ten dotyczy jedynie świata muzułmańskiego. Wszyscy pamiętają przecież "aferę rozporkową" w USA i zachowanie Hillary Clinton, Arnolda Schwarzeneggera i jego nieślubnego syna spłodzonego z pomocą domową (a skoro znani, lubiani, szanowani borykają się z brakiem wierności to, co można powiedzieć o zwykłych zjadaczach chleba?). Nie ma co... Dedukcja i wnikliwość autorki godne pozazdroszczenia. Dla takich informacji warto przedzierać się przez tę książkę.

Myślę, że wystarczające i na pewno bardziej satysfakcjonujące okaże się przeczytanie notki wydawniczej, za którą - mimo pewnych nieścisłości - trzeba odczuwać wdzięczność (w końcu zaoszczędzimy mnóstwo czasu i pieniędzy). Jej autorowi/autorce udało się zawrzeć wszystko to, co łaskawie można poczytać za fabułę, czy też kontynuację pierwszego tomu.

"Na drugie kopyto"

Laila Shukri dokonała rzeczy zgoła niemożliwej. Nie tylko udowodniła, że jest niekwestionowaną liderką w tworzeniu gniotów, ale także, że słowo gniot i jego wszystkie synonimy okazują się zbyt miłosierne dla jej twórczości. Więcej: ich użycie powoduje, że te twory-potwory rozpatrywane są w kategorii literatury, a przecież literaturą tego nazwać nie...