Niezmierzone są dwie rzeczy – wszechświat i dziecięca ciekawość. Tak chciałoby się czasem rzecz, parafrazując słynną wypowiedź Alberta Einsteina. Z pewnością wiedzą coś o tym rodzice i opiekunowie dzieci wkraczających w etap zadawania nieskończonej ilości pytań. Kto? Co? Dlaczego? Jak to działa? Chcecie wybrnąć z tego cało a przy okazji nauczyć dziecko (i siebie) naprawdę interesujących rzeczy? Cóż, warto zatem zaopatrzyć się w przyjazną i merytoryczną pomoc naukową.

Tu z pomocą przychodzi Dorota Sumińska. Dziennikarka, lekarz weterynarii, autorka poczytnych książek m.in. o zwierzętach domowych. Jedną z nich jest – wydana w 2015 roku a bardzo dobrze przyjęta przez najmłodszych czytelników – pozycja o wdzięcznym tytule „Dlaczego oczy kota świecą w nocy?”. Opowieść o tytułowym hipopotamie to jej kontynuacja. Czego możemy się po niej spodziewać?

Najnowsza książka Doroty Sumińskiej ma formę zbioru pytań i odpowiedzi. Zakres pytań jest szeroki a tematyka obejmuje nie tylko ciekawostki ze świata zwierząt, ale i np. podstawowe tematy związane z budową i funkcjonowaniem ludzkiego ciała. Stąd, obok zabawnych pytań o zapach skunksa czy skręt świńskiego ogonka pojawiają się tak poważne kwestie jak skład ludzkiej krwi czy różnice pomiędzy płciami. Kolejne tematy pojawiają się na zasadzie logicznych skojarzeń. Przykładowo, po udzieleniu odpowiedzi na pytanie „Dlaczego panom rosną wąsy i broda?”, autorka śpieszy z wyjaśnieniem intrygujących kwestii typu „Dlaczego wujek jest łysy?” i „Czy są też łyse zwierzęta?”.

Część pytań może pomóc w wyjaśnieniu najmłodszym zachowań psów, kotów i innych udomowionych zwierząt. Inne tematy pomagają z kolei oswoić dziecięce strachy („Czy nietoperze wkręcają się ludziom we włosy?”) i obalić mity związane ze zwierzętami często błędnie uznawanymi za niebezpieczne (zaskrońce). Znajdą się też wątki pomocne w wyjaśnieniu podstawowych zasad higieny i funkcji ciała („Dlaczego burczy mi w brzuchu?”).

Generalnie, treść odpowiedzi zawiera solidną dawkę wiedzy podaną w sposób przyjazny, mocno humorystyczny a przy tym wyczerpujący. Warto jednak podkreślić, że część zwrotów (hemoglobina, hibernacja, receptory, feromony) – chociaż wytłumaczona w sposób zrozumiały – może wymagać dalszych, nieco głębszych wyjaśnień ze strony dorosłego. Najlepszą opcją dla młodszych czytelników byłoby więc wspólne czytanie z rodzicem.

Polecam podkreślając, że lektura jest wciągająca a zakres wiedzy tak szeroki, że i sami dorośli mogą się czegoś przy okazji nauczyć. Przykład? Jeśli nie wiecie czym pachnie olej bursztynowy, kim jest protel i jak długo żyją rurkoczułkowce – warto pokusić się o wspólne czytanie z dzieckiem i poszerzenie swojej wiedzy. Pewnym jest to, że nie będzie to czas stracony.

Katarzyna Pryga