Nie jestem mimozą i choć nie miałam nigdy do czynienia z tego typu środowiskiem to nie znaczy ,ze się czegoś takiego nie spodziewałam. Poraziło mnie co innego.
Prostota tej krótkiej książki.Tak mało treści , a tak dużo przekazu. O tym ,ze resocjalizacja za kratami to mit to też nie jest żadna tajemnica.
Autor faktycznie spędził w więzieniu 1,5 roku za unikanie służby wojskowej.
Żeby napisać jednak coś takiego , nawet jeżeli jest to w części fikcją, musiał mieć styczność z osadzonymi podobnymi do opowiadającego.Ironia dla mnie jest to ,że Stasiuk nie był ani złodziejem , mordercą ,a pisze historię regularnego recydywisty, który nawet trochę jakby "bierze go pod skrzydła" i wprowadza w arkana grypsujących.Płynna jest granica dobra i zła w takim miejscu i z takimi ludźmi. Nie można przewidzieć , jak 1,5 roku takiego życia pośród więźniów ciężkiego kalibru, wpłynie na psychikę młodego człowieka jakim był autor ,który jednak nie ocenia , nie zmienia faktów , przekazując opowieść w pierwotnej formie . Zgroza ,ze osadzano ludzi z tak różną historią niefrasobliwie razem , nie biorąc w ogóle pod uwagę jakie to może mieć następstwa.
Książka prosta , dobitna, bez jakichkolwiek ubarwień, nawet uczucia są tam skażone brzydotą, obnażone , wynaturzone .Czytelnik jednak brnie jak zahipnotyzowany do samego końca choć wie ,ze tu nie ma żadnego światła na horyzoncie. Mistrzostwem jest dla mnie sam początek książki i tu dopatrywałbym się odczuć samego autora:
"Od ściany do ściany. Do ściany od ściany. Od okna do ściany. Od drzwi do okna. Od ściany do
ściany. Do ściany od ściany. Lewa noga. Prawa noga. Lewa noga. Przyniosłem tutaj wszystko,
co miałem, i jestem, wciąż jestem. Samowystarczalny. Drążyć to, co dookoła, a dookoła tak
niewiele. Chociaż przyniosłem ze sobą wszystko, co miałem do tej pory."
Konwencja prawie jak marszowa , zwiększająca wciąż tempo tak ,ze prawie słyszałam te kroki w małej celi, widziałam palącą się żarówkę i czułam naprawdę czułam potrzebę bliskości tego człowieka , którego odrzuciły nawet szczury , a który wiedziałam,że czuł się w tym miejscu wyobcowany , oszukany . Doskonale wiedział,ze nie powinien się tam znaleźć , ale nie miał wyboru.
Tak samo jak nie miał wyboru jeśli chodzi o czasy w jakich żył (komunizm) i chyba do tego nawiązywał pisząc o kolorach : szarość i czerwień .Brak wolności w więzieniu , ale i po za jego murami.
Jak dla mnie to bardzo poetycki utwór( choć to proza), naszpikowany metaforami w odniesieniu do panującej rzeczywistości tamtych lat.
Jednak to nie jest literatura dla wszystkich.

Nie jestem mimozą i choć nie miałam nigdy do czynienia z tego typu środowiskiem to nie znaczy ,ze się czegoś takiego nie spodziewałam. Poraziło mnie co innego.
Prostota tej krótkiej książki.Tak mało treści , a tak dużo przekazu. O tym ,ze resocjalizacja za kratami to mit to też nie jest żadna tajemnica.
Autor faktycznie spędził w więzieniu 1,5 roku za unikanie służby...