Klasyka varsavianistyczna czyli książkowe wydanie wyboru felietonów z "Życia Warszawy", opisujących zawikłane dzieje chylących się ku upadkowi przedwojennych budynków. Szczęśliwie wiele z opisywanych willi, kamienic i gmachów mimo wysiłków urbanistów ery PRL oraz współczesnych burzymurków dotrwało do chwili obecnej, jednak jeszcze więcej padło ostatecznie ofiarą kilofa. "Warszawskie pożegnania" można więc poniekąd uznać za piękne epitafium dla wielu budynków, po których jedynym śladem jest rysunek Mariana Stępnia.

Książka jest arcyciekawa, dowodząca ogromnej wiedzy autora, aczkolwiek wielokrotnie odnosi się wrażenie zbyt lekkiego skakania po tematach i odbiegania od sedna sprawy, czyli od opisu budynku, któremu w teorii miał być poświęcony konkretny odcinek cyklu. Jak by jednak nie było, z książki można się dowiedzieć mnóstwa rzeczy istotnych, wielu ciekawych oraz całego zatrzęsienia rozmaitych smaczków (m.in. językowych),które przepadły razem ze starszymi pokoleniami warszawiaków.

Klasyka varsavianistyczna czyli książkowe wydanie wyboru felietonów z "Życia Warszawy", opisujących zawikłane dzieje chylących się ku upadkowi przedwojennych budynków. Szczęśliwie wiele z opisywanych willi, kamienic i gmachów mimo wysiłków urbanistów ery PRL oraz współczesnych burzymurków dotrwało do chwili obecnej, jednak jeszcze więcej padło ostatecznie ofiarą kilofa....