To jest jedna z tych książek, które nie wiem jak ocenić, bo z jednej strony mnie nieziemsko frustrowała, a z drugiej nie mogę zaprzeczyć, że była dobra.

Najpierw plusy - autor najwidoczniej usłyszał narzekania wszystkich czytelników na styl poprzedniczki, bo 90% japońsko-słowotwórczych potworków zniknęło z drugiego tomu o wiele ułatwiając lekturę tej części. Definitywnie też ograniczył info-dumpy. A! No i plot-twisty - tutaj Kristoff zaszalał, bo zwroty akcji nie dość, że były mocne i robiły wrażenie, to jeszcze rzeczywiście zaskakiwały (powodu niestabilności mocy Yukiko w życiu bym się nie domyśliła).
Z minusów - nie do końca widzę sens we wprowadzaniu w tym tomie tylu nowych postaci. Np. po co tak naprawdę był wątek Nikt i jej brata? Albo aż tyle rozdziałów o Michi? Fragmenty z pobocznymi bohaterami nie potrafiły mnie wciągnąć i wybijały z rytmu czytania, bo... tak po prawdzie oni mnie nie obchodzili. Chciałam wiedzieć co z Yukiko, Buruu, Kinem, wioską Kage, ale cała reszta strasznie mnie nużyła a informacje zawarte w ich rozdziałach spokojnie można było przemycić do POV antagonisty (który był akurat logicznym dodatkiem).

Co mnie jednak frustrowało, to zachowania postaci - taki był zamysł autora na prowadzenie akcji, więc ciężko mi brać to za plus lub minus, ale w którymś momencie miałam ochotę udusić praktycznie każdego bohatera, bo zachowywali się strasznie nielogicznie. Yukiko topi swoje smutki w alkoholu, chociaż całe życie na przykładzie ojca widziała, że to do niczego nie prowadzi. Kage chcą zbudować rebelię, a jak zdezerterował do nich jeden z ich wrogów teraz oferując im swoją wiedzę i informacje, które można wykorzystać na milion sposobów, zamiast tego wolą go bezsensu szykanować (do znudzenia powtarzają, że będą robić to co konieczne żeby osiągnąć cel, a jak przyszło co do czego, to duma okazała się ważniejsza? serio?). Kin zaś jak już strzelił focha, to w światowej skali.

Ogółem mieliśmy tu tom pod tytułem "Co się mogło zepsuć to się zepsuło, a bohaterowie sięgnęli dna ostatecznego" - liczę, że w trójce wreszcie zaczną wyciągać wnioski i uczyć się na własnych błędach.

To jest jedna z tych książek, które nie wiem jak ocenić, bo z jednej strony mnie nieziemsko frustrowała, a z drugiej nie mogę zaprzeczyć, że była dobra.

Najpierw plusy - autor najwidoczniej usłyszał narzekania wszystkich czytelników na styl poprzedniczki, bo 90% japońsko-słowotwórczych potworków zniknęło z drugiego tomu o wiele ułatwiając lekturę tej części. Definitywnie...