Jak napisać bestseller? Książkę, którą będą chcieli przeczytać wszyscy, będącą odpowiedzią na różne czytelnicze gusty, potrzeby i doświadczenia? Czy to zadanie jest w ogóle możliwe do wykonania? Co trzeba zrobić, by stworzyć dzieło ponadgatunkowe, a może raczej łączące wszystkie znane gatunki literackie? W jaki sposób połączyć ze sobą to, co z pozoru nieprzystające i w jednym tomie podarować czytelnikowi wciągającą historię, wsparcie, pocieszenie i łatwostrawną rozrywkę? Takie właśnie myśli wirowały w głowie Tytusa Jansena – głównego bohatera książki, niegdyś genialnego pisarza i nadziei ambitnej literatury, a obecnie pogrążonego w nałogu alkoholika, zarabiającego na życie w popowych rozrywkach pseudoliterackich dla ludzi, którzy nie czytają książek. Pewnego dnia wpada on na genialny pomysł napisania najlepszej książki na świecie. Niestety podobna myśl kiełkuje także w głowie młodego poety, ulubieńca tłumów, celebryty Eddiego X. Rozpoczyna się rywalizacja, którą może wygrać tylko jeden z nich…

Tak z grubsza rysuje się punkt wyjścia powieści. O tym, co się działo dalej można przeczytać w książce. Dzieło Stjernströma, który na co dzień zajmuje się raczej prowadzeniem firmy niż pisaniem, ma w sobie wszystkie składniki potencjalnego bestsellera – świetnie się je czyta, napisane jest lekkim i żartobliwym stylem, zawiera liczne aluzje i nawiązania do popkultury, jest doskonale osadzone w naszych, zwariowanych medialnie, czasach, ma interesujących bohaterów, ciekawą fabułę i zaskakujące zwroty akcji. Wiele tu potencjalnie intrygujących tematów, które autor umiejętnie ucina w momencie, gdy mogłyby doczekać się głębszej analizy – cena sławy, wizerunek pisarzy w XXI w., motywacja do pisania czy kwestia talentu i weny. W dodatku na końcu autor serwuje nam niespodziewaną woltę i wszystko okazuje się być inne, niż przypuszczaliśmy.

Ciekawa i zabawna wydaje się też kwestia przepisu na bestseller, który autor jednoznacznie podaje w powieści, ale najwyraźniej sam z niego nie korzysta. Mimo jednak wszystkich, dobrze dobranych składników czegoś nie dostaje – zarówno książce, jak i czytelnikowi wyraźnie czegoś zabrakło. Tym czymś jest znaczenie tekstu dla czytelnika i szansa na jakąkolwiek głębszą myśl tegoż. Utwór ten bardziej bowiem przypomina kasową hollywoodzką produkcję z typu tych, co doskonale napisane i świetnie marketingowo opracowane, pozwalają przez czas projekcji śmiać się i oderwać od rzeczywistości, by po wyjściu widza z kina całkowicie wyparować z jego myśli, wspomnień i emocji już po kilku godzinach. Skojarzenie z kinem nie jest zresztą od rzeczy, bowiem „Najlepsza książka na świecie” została przemyślnie napisana tak, by stanowić prawie gotowy scenariusz dla chętnych do jej zekranizowania. Tylko czy ktoś taki się znajdzie?

W tytule recenzji zastosowano nawiązanie do tytułu książki. Zabawne, prawda? Ale jestem więcej niż pewna, że po chwili nikt z Was, drodzy Czytelnicy, nie będzie pamiętał ani tej zbitki słownej ani tytułu książki. Podobnie jest z treścią tego dzieła – ot, kolejny produkt zaprojektowany na kilka godzin relaksu i to wszystko.

Jowita Marzec