Nie da się ukryć, że podstawową siłą Kinga nie jest tandetna groza i potwory z kosmosu, a budowanie niepokoju opartego na klasycznej powieści obyczajowej. Myli się zatem ten, kto Kinga stawia w jednym szeregu z takimi "tuzami" (cudzysłów celowy) horroru jak choćby Graham Masterton. Mimo, że u Kinga, w przypadku "Łowcy Snów" mamy do czynienia z kosmitami i spotkaniami bliższymi niż słynny Trzeci Stopień, tak na dobrą sprawę książka ta porusza znacznie inne struny, aniżeli strach z powodu potworów wyskakujących zza rogu.

Choć fabularnie nie jest idealna i po bardzo dynamicznej pierwszej części, akcja nieco się rozmywa, warto doczytać do końca. King jak zwykle prezentuje nam kilka rzeczy, wśród których wieczna analiza psychologiczna amerykańskiego społeczeństwa jest tym razem na dalekim miejscu. Na pierwszy plan, podobnie jak w opowiadaniu "Ciało" czy powieści "TO" wysuwają się relacje międzyludzkie i wydarzenia z przeszłości i dzieciństwa.

Sam motyw przybyszów z kosmosu podany jest z równie typowo kingowskim twistem.

Szkoda tylko, że wraz z postępem akcji, wszystko zaczyna grzęznąć w bliżej niesprecyzowanym bagnie lekkiego znużenia. O ile wspominki i odkrywanie przeszłości bohaterów jest fajne, to już aktualne wydarzenia skutecznie zabijają klimat całej historii. Stąd taka a nie inna ocena.

Nie da się ukryć, że podstawową siłą Kinga nie jest tandetna groza i potwory z kosmosu, a budowanie niepokoju opartego na klasycznej powieści obyczajowej. Myli się zatem ten, kto Kinga stawia w jednym szeregu z takimi "tuzami" (cudzysłów celowy) horroru jak choćby Graham Masterton. Mimo, że u Kinga, w przypadku "Łowcy Snów" mamy do czynienia z kosmitami i spotkaniami...