We wstępie do książki autorka zapewnia, że trzymana przez nas w rękach powieść jest prezentem i znajdują się w niej dwie historie; zwraca się do czytelnika: „Dostajesz prawdę absolutną”. Dość odważnie jest twierdzić takie rzeczy na temat własnej pracy, niemniej jednak dalej ciekawa byłam, jaka ta książka będzie. Niestety, już po kilku pierwszych stronach zorientowałam się, że nie mamy z Moniką Sawicką podobnych upodobań. Dedykacja dla Janusza L. Wiśniewskiego, fragment piosenki Andrzeja Piasecznego, półnagie zdjęcie autorki… Cóż, wstęp to wstęp, wzięłam się więc za czytanie samej powieści i przyznaję ze smutkiem, że było naprawdę ciężko. Zamiast obiecanych dwóch powieści w jednej, nie otrzymujemy ani jednej dopracowanej historii. Losy dwóch kobiet, pozornie w ogóle ze sobą nie związane, przerywane są co i rusz cytatami (i to dość długimi) z książek Whartona, Coelho, fragmentami piosenek (Piasek, Paulla), listami Sobieskiego do Marysieńki, cytatami z poradników dla par i wreszcie wypisami ze stron internetowych wszelkiej maści. Ponadto, w książce znajdziemy opowiadania konkursowe różnych autorów… Być może miało to nadać powieści rys postmodernistyczny, ale w morzu tych wszystkich cytatów główna fabuła książki rozmywa się i nie jest w stanie zainteresować. Wprowadzenie korespondencji jako formy komunikacji między bohaterami (czytelnikowi od razu pojawia się w głowie wielki napis: „Samotność w sieci”) nie polepsza sprawy.

Fabuła pokrótce rysuje się następująco: jedna pani wyjeżdża na upojny urlop do Turcji, gdzie zaprzyjaźnia się z dwiema szalonymi kobietami i poznaje Turka (określany dalej przez bohaterkę jako Mr. Perfect), któremu przy pierwszym spotkaniu kładzie rękę na rozporku, a na drugim uprawiają seks oralny w pędzącym samochodzie (gdyby czytali „Amerykańskich bogów” Gaimana, wiedzieliby czym to grozi…), która to scena erotyczna była opisana po prostu obrzydliwie („Mr. Perfect dochodził do siebie po tym, jak doszedł. Miał po czym, bo [nie chwaląc się] mogę wyssać gwoździa z deski”). Następnego dnia pani wraca do Polski i nie wie, jak dalej ma potoczyć się ta znajomość. Druga bohaterka natomiast jest kobietą cierpiącą, która poznaje tajemniczego mężczyznę przez Internet i korespondując z nim powoli się do niego przywiązuje (mrugnięcie do J. L. Wiśniewskiego numer 2). Co łączy obie te historie? Dowiecie się, jeśli przebrniecie przez 458 stron…

Historie dwóch kobiet są oczywiście pełne dramatyzmu, miłości, żartów słownych oraz odwołań do współczesności. Mogłoby być całkiem interesująco, gdyby autorka zadbała o większy realizm i zrezygnowała z na siłę wprowadzanego humoru. Wypowiedzi bohaterek mają być zabawne, ale powtarzanie co i rusz popularnych lub wymyślnych powiedzonek nie wystarcza. Sawicka balansuje między dosłownym, mocnym językiem a niezwykle uduchowionymi fragmentami na temat duchowości, karmy, poszukiwaniu szczęścia, znaczeniu cierpienia i miłości. W założeniu po lekturze książki powinniśmy być bogatsi o nowe spojrzenie na świat, powinniśmy się bardziej kochać i dążyć do szczęścia. Efekt jest taki, że raczej wznosimy oczy ku niebu i zastanawiamy się, czy nie szczęśliwsi bylibyśmy odkładając tę książkę jak najdalej i zajmując się czymś innym…

Podsumowując, jeśli ktoś jest fanem Whartona, Coelho, Piaska, czy Janusza L. Wiśniewskiego, może po książkę sięgnąć i być może znajdzie w niej coś dla siebie. Ja niestety wymienionych wyżej panów naprawdę nie toleruję, więc i mój odbiór powieści był mocno negatywny. Dawno już nie czytałam książki, która by mi się tak nie podobała…

We wstępie do książki autorka zapewnia, że trzymana przez nas w rękach powieść jest prezentem i znajdują się w niej dwie historie; zwraca się do czytelnika: „Dostajesz prawdę absolutną”. Dość odważnie jest twierdzić takie rzeczy na temat własnej pracy, niemniej jednak dalej ciekawa byłam, jaka ta książka będzie. Niestety, już po kilku pierwszych stronach zorientowałam się,...