Pierwsza myśl jaka mi przychodzi po lekturze jest taka, że ani przez chwilę nie miałem poczucia tego, że jest to książka autorstwa Kinga, tak jak miewam to za każdym razem, gdy sięgam po jakąś jego powieść. Ale absolutnie nie jest to minus. Ponadto książka w dwóch aspektach silnie kojarzyła mi się z pewnymi dwoma innymi. Relacja George – Blaze przypominała mi nieodparcie „Myszy i ludzie” a sam Blaze natomiast kojarzył mi się z Johnem, bohaterem „Zielonej mili”.

A co do samej książki – ogólnie ciekawa, aczkolwiek przygnębiająca. Postać Blaze’a, który się dobrze zapowiadał i w jednej chwili wszystko zostaje zaprzepaszczone chwyta za serce. Ułomny umysłowo olbrzym o złotym sercu, prostolinijny, po swojemu kochający otaczający go świat, mający w życiu pecha do miejsc i ludzi wzbudza autentyczną litość, przynajmniej u mnie. Ale też wzbudza sympatię. I pomimo, że dokonuje porwania dziecka to jednak fakt, jaka relacja zaczyna go z owym dzieckiem łączyć powoduje to, że mimo wszystko nadal się z nim sympatyzuje.

Świetne jest to, że King stworzył tę postać w sposób subtelny, stonowany, oszczędny, nie przerysował jej, nie skarykaturyzował, co wcale nie było takie trudne. Rzecz jasna King nie byłby sobą jakby nie uwzględnił też jakiegoś wątku paranormalnego, ale w tym przypadku ten zabieg idealnie pasuje do całości.

Ogólnie polecam. Naprawdę ciekawa pozycja w dorobku autora.

Pierwsza myśl jaka mi przychodzi po lekturze jest taka, że ani przez chwilę nie miałem poczucia tego, że jest to książka autorstwa Kinga, tak jak miewam to za każdym razem, gdy sięgam po jakąś jego powieść. Ale absolutnie nie jest to minus. Ponadto książka w dwóch aspektach silnie kojarzyła mi się z pewnymi dwoma innymi. Relacja George – Blaze przypominała mi nieodparcie...