Po raz pierwszy zetknęłam się z "Madame" podczas nudnej lekcji języka polskiego. Jej fragment odnalazłam w moim podręczniku. Z nudów, ale również i ciekawości zaczęłam czytać. Już po kilku linijkach wiedziałam, że to jest to. Ciekawość, jakie zdarzenia nastąpiły po tak obiecującej i niestety krótkiej zapowiedzi, paliła wnętrze. Wreszcie udało mi się ją zdobyć i uzyskać odpowiedź na nurtujące pytania.
"Madame" to powieść, w której aż roi się od kwiecistych epitetów, alegorii, odwołań do innych utworów. Libera prezentuje wspaniały, nieczęsto spotykany dziś język. Czyta się z przyjemnością.
Główny bohater czaruje elokwencją i erudycją, jest niesamowicie oczytany, kulturalny i zna języki obce. Zaś postać tytułowej Madame emanuje tajemnicą jednocześnie onieśmielając francuskim blichtrem. Poza tym, bardzo przypadły mi do gustu komiczne historyjki z szkolnego życia bohatera, co skutkowało tym, że wielokrotnie głośno zaśmiewałam się podczas czytania.
Jeśli chodzi o minusy... Cóż, momentami nudziły długie polityczne rozprawy, które były dla mnie jakby wypełnieniem miejsc, takimi małymi wpadkami autora. Rzeczywiście, czasami akcja była nazbyt rozwlekła i chciałoby się ominąć niektóre strony. Zgodzę się z opiniami, że można by ją nieco skrócić. Ale może wtedy straciłaby swój urok?
Reasumując, powieść oceniam jako wybitną. Niewiele książek w mojej biblioteczce zdobyło aż tyle gwiazdek, co dowodzi temu, iż jest niezwykła i nie sposób przejść obok niej obojętnie. Wyzwoliła we mnie tęsknotę za tym co było i wraz z Antonim Liberą chciałoby się krzyknąć: Dawniej to były czasy!

Po raz pierwszy zetknęłam się z "Madame" podczas nudnej lekcji języka polskiego. Jej fragment odnalazłam w moim podręczniku. Z nudów, ale również i ciekawości zaczęłam czytać. Już po kilku linijkach wiedziałam, że to jest to. Ciekawość, jakie zdarzenia nastąpiły po tak obiecującej i niestety krótkiej zapowiedzi, paliła wnętrze. Wreszcie udało mi się ją zdobyć i uzyskać...