Zacznijmy od tego, że Monka oglądam praktycznie od samego początku. Każdy odcinek widziałem po kilka-kilkanaście razy, dialogi niektórych znam prawie że na pamięć. W sumie dość dziwne, że dopiero teraz sięgnąłem po powieść opartą na serialu, mimo że dostępne są od paru lat, ale nic nie szkodzi. Dzięki temu mogę nadal oglądać - choć tym razem oczyma wyobraźni - nowe "odcinki". Na pierwszy ogień poszedł właśnie ten - o Hawajach.

Znajomość serialu to "dar a zarazem przekleństwo" podczas czytania tej książki. W całej książce opis wyglądu dostajemy tylko raz (!) i to dość powierzchowny - doktora Krugera. Autor wyszedł chyba z założenia, że wszystkie postaci są już znane, co pozwoliło mu uniknąć zbędnych opisów. To z jednej strony dobrze - dla tych co znają serial - a kiepsko dla tych, dla których to tylko kolejna książka do przeczytania. Większą wadą jest za to całkowity brak opisów reakcji ludzi - ich ruchów, mimiki - tak ważnych i charakterystycznych dla serialu. W zasadzie raz jest powiedziane, że Monk ruszał rękoma w swoim charakterystycznym geście i trzykrotnie "przewraca głowę i wzrusza ramionami, jakby go bolała szyja". Resztę musi sobie dopowiedzieć sam czytelnik, który nie zaznajomiony z serialem nie będzie wiedział o co biega, a owe gesty nie przyjdą mu na myśl automatycznie, tak jak mi. Odnoszę wrażenie, że jest to po prostu przerobiony scenariusz jednego z odcinków, który nigdy nie został zrealizowany. Wydaje mi się, że został on zastąpiony odcinkiem Mr Monk Takes His Medicine, w którym Monk zażywa pigułki i jest karykaturalnie normalny.
Do tego odcinka (3x09) jest z resztą w książce wyraźne nawiązanie - po tym jak Monk zażył eksperymentalny Doxinyl, doktor Kruger mówił, że "po ostatnim razie obiecał już tego nie robić".

Wydaje mi się, że Monk "na haju" w tej książce to o jeden raz za dużo. Był już naćpany we wspomnianym odcinku, raz go też zahipnotyzowali, za każdym razem efekt jest ten sam. Monk nie ma fobii i zachowuje się przesadnie dziko i bez hamulców.

Postacie są całkiem dobrze odwzorowane - Leland nadal jest sarkastyczny i niecierpliwy, Disher to cymbał, a Monk ma swój własny świat. Momentami jednak wydawał mi się być zbyt... normalny. Nie wyobrażam sobie Monka jedzącego kanapkę w pobliskim barze na szybko (mimo, że wcześniej brzydził się restauracji i później bufetu), no i był bardziej ironiczny niż powinien. W jakiś dziwny sposób.

A, i jeszcze jedno - książka jest napisana z perspektywy pierwszoosobowej - z punktu widzenia Natalie Teeger. Chyba pierwszy raz ta kobieta mnie nie irytowała.

Zacznijmy od tego, że Monka oglądam praktycznie od samego początku. Każdy odcinek widziałem po kilka-kilkanaście razy, dialogi niektórych znam prawie że na pamięć. W sumie dość dziwne, że dopiero teraz sięgnąłem po powieść opartą na serialu, mimo że dostępne są od paru lat, ale nic nie szkodzi. Dzięki temu mogę nadal oglądać - choć tym razem oczyma wyobraźni - nowe...