Pierwsze kilkadziesiąt stron książki nudziło mnie i męczyło. Po pierwsze autor uczynił z bohatera wielbiciela futbolu i uszczęśliwia czytelnika wieloma opisami sytuacji (aktualnej dla czasu powieści) w polskiej lidze, co dla kogoś jak ja, kompletnie piłką nożną niezainteresowanego, jest niemal drogą przez mękę. Po drugie, fabuła jest mocno zakotwiczona w konkretnym miejscu i czasie. Miejsce to stolica - a wyczerpujące odniesienia do warszawskiej topografii i opisy ulic, sklepów, domów, to niezaprzeczalnie gratka dla tamtejszych mieszkańców, mogących rozpoznać swoje tereny na kartach literatury, jednak dla reszty Polski rzecz w sumie zbędna. Przywoływanie tak wielu miejsc stworzyło tylko jakiś pojęciowy splątany kłąb w mojej głowie, choć może to częściowo moja wina, bo ogólnie orientację w przestrzeni mam marną, a co dopiero w przestrzeni obcej.
Z kolei czas to początek XXI w., (konkretnie 2005 rok, bo w książce wspomniana jest śmierć Zdzisława Gierwatowskiego), co oznacza wiele odniesień do aktualnych wówczas wydarzeń i "mrugnięć" do czytelnika, czyli ironicznych uwag o ówczesnych liderach sceny politycznej. Dzisiaj, odarte z aktualności i wyzute z kontekstu, nie wydają się zabawne, a przez młodych mogą być w ogóle niezrozumiane.

Na szczęście później akcja nabiera tempa i rumieńców, zagadka plącze się coraz bardziej i fabuła bardziej przykuwa uwagę. Z tego, co poza wątkiem sensacyjnym, szczególnie ujęła mnie prezentacja tramwajowego skansenu na Bródnie - w tym momencie nawet przez chwilę żałowałam, że zupełnie nie znam Warszawy. No i nie można autorowi odmówić umiejętności dowcipnego niekiedy (i ponadczasowego) komentowania codzienności.

"Poza tym można to sprawdzić w internecie. To przecież oczywiste. W zasadzie Nowak czekał, kiedy po raz pierwszy podczas przesłuchania podejrzany zamiast odpowiedzieć na pytanie policjanta ("Co pan robił wczoraj o 23.15?") spojrzy z niechęcią na oficera i powie: "w w w. g o o g l e. c o m, sam se pan sprawdź"."

Ogólnie: nie powiem "dajże spokój" (co autor określił jako charakterystyczne dla ludzi z mojego miasta), przeczytać można. Z braku laku.

Pierwsze kilkadziesiąt stron książki nudziło mnie i męczyło. Po pierwsze autor uczynił z bohatera wielbiciela futbolu i uszczęśliwia czytelnika wieloma opisami sytuacji (aktualnej dla czasu powieści) w polskiej lidze, co dla kogoś jak ja, kompletnie piłką nożną niezainteresowanego, jest niemal drogą przez mękę. Po drugie, fabuła jest mocno zakotwiczona w konkretnym miejscu...