Z zasady nigdy nie sięgam po typowe kryminały. Lubię kiedy książka posiada fabułę owianą tajemnicą, bądź lekko rozbudowany wątek kryminalny. Cóż, niespecjalnie kręcił mnie ten gatunek, aż do teraz. Aż do poznania dzieła pana Larssona. Nadszedł ten dzień, kiedy w końcu pojawił się przełom w moim życiu czytelniczym! Sądzę, że gdybym nie sięgnęła po pierwszy tom Millenium, zapewne nie zmieniłabym mojego podejścia co do tego typu dzieł. Tak więc, jak się można domyślić - książka mi się spodobała, ale czy oszalałam na jej punkcie?

Są książki, które przez wielu zostały okrzyknięte mianem światowego bestselleru, jednak nie wszystkie zasługują na to miano. Zatem czy "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet" zasługują? Moim zdaniem tak. W dobie, gdzie byle gniot może zostać bestsellerem i wielkiej klasy dziełem tylko dlatego, że wokół niego jest głośno, pan Larsson stworzył coś, co się wybija ponad te wszystkie gnioty, które zupełnie na dany piedestał nie zasługują i krew mnie zalewa, że te "wspaniałości" są porównywane z tymi wybitnymi dziełami.

Filmowa Lisabeth

W książce znalazłam plusy, ale również dostrzegłam minusy, które może nie dla każdego będą odczuwalne. Zacznę najpierw od minusów, których może i nie ma zbyt wiele, ale jednak mnie te szczegóły drażniły, albo raczej męczyły, tudzież nudziły. Mam tutaj na myśli niepotrzebne według mnie wdrażanie czytelnika w sprawy dogłębnie dotyczące postaci, które moim zdaniem były zbędne. Owszem, opisy postaci są ważne, ale jednak czasem czułam ten przesyt.
Niestety, ale autor również za bardzo rozbudowywał całą historię. Czasami miałam już dość tych wszystkich ciągnących się całą wieczność opisów, z których można byłoby zrezygnować, albo raczej je streścić, dzięki czemu książka straciłaby na objętości, a akcja nie ciągnęłaby się jak guma balonowa.

Przejdźmy zatem do plusów. Na pewno wielkim plusem są postaci, jakie nakreślił nam autor, zwłaszcza wizerunek buntowniczej Lisbeth Salander - dziewczynę, której życie dało popalić, a która radzi sobie jak może i nie uskarża się na to, jak bardzo jest jej źle. Jest to postać bardzo wyrazista, charyzmatyczna i strasznie ją polubiłam. Zaś sam Michael Blomkvist na początku trochę mnie irytował, jednak po jakimś czasie zyskał w moich oczach.
Jak wiadomo, bohaterowie powinni być wielkim atutem książki, jednak na równi z nimi idzie fabuła! Tutaj pomysł na książkę jest na pewno pomysłem dobrym i dobrze wykorzystanym. Czuć ten dreszczyk, a czasami wszechogarniający dreszcz - zwłaszcza podczas czytania brutalnych opisów, których jest dosyć niemało.
Tajemnica jaką owiana jest cała ta historia jest również pozytywną stroną książki. Ja osobiście lubię, kiedy autor żongluje poszlakami, podsuwając je pod nam nos i trafiamy na pewien trop, który prowadzi nas nieuchronnie do poznania wielkiej zagadki.

Podsumowując, książka pomimo tych kilku minusów, ogółem wyszła bardzo na plus. Posiada wszystko co powinien posiadać kryminał : tajemnica, gwałt, brutalność, akcja, mocne charaktery postaci, dobrze wykorzystany pomysł, i wreszcie ten dreszczyk emocji. Polecić ją mogę głównie fanom książek tego typu, ale i świeżaczkom takim jak ja, chociaż to może być mocny start, ale lepiej wystartować z przytupem, niż z beznadzieją. Czy sięgnę po tom kolejny? Hell yeah!

http://sol-shadowhunter.blogspot.com/

Z zasady nigdy nie sięgam po typowe kryminały. Lubię kiedy książka posiada fabułę owianą tajemnicą, bądź lekko rozbudowany wątek kryminalny. Cóż, niespecjalnie kręcił mnie ten gatunek, aż do teraz. Aż do poznania dzieła pana Larssona. Nadszedł ten dzień, kiedy w końcu pojawił się przełom w moim życiu czytelniczym! Sądzę, że gdybym nie sięgnęła po pierwszy tom Millenium,...