Muszę przychylić się do opinii, że pierwszy tom trylogii Millenium, to książka ani dobra, ani zła. Medialny rozgłos i popularność Larssona sprawiły, że miałam wobec "Mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet" dość wysokie oczekiwania i niestety nie czuję się do końca usatysfakcjonowana lekturą. Na dobre historia wciągnęła mnie dopiero po około trzystu stronach - kryminał jest trochę przepakowany, a postaci przekombinowane. Nie mam nic przeciwko łączeniu intrygi kryminalnej z tematyką polityczną, gospodarczą czy społeczną (co w zasadzie jest jedną z cech charakterystycznych skandynawskich kryminałów), o ile połączenie takie jest logiczne i nie wynika z chęci wyrobienia książkowego odpowiednika wierszówki, a w przypadku Larssona mam wrażenie, że autor trochę na siłę próbował upakować w fabule wszystko, co tylko możliwe, począwszy od przemocy wobec kobiet, poprzez etykę dziennikarską, na przestępczości gospodarczej skończywszy. Książkę ratuje sprawnie poprowadzony wątek dotyczący zagadkowego zniknięcia należącej do wpływowej rodziny przemysłowców szesnastoletniej Harriet i jeśli o mnie chodzi ta część historii w zupełności mogłaby się obronić. Kilka innych zarzutów - nadmiar anglicyzmów, niewiarygodne postaci (owszem, Salander może i jest nietuzinkowa, ale co za dużo, to niezdrowo - ja tej bohaterki nie kupuję) i sporo zbędnych szczegółów (mam wrażenie, że Larsson pisał z nastawieniem na ekranizację Millenium, bo miejscami książka bardziej przypomina scenariusz z drobiazgowymi opisami wnętrz).
W skrócie: niezłe, ale bez fajerwerków. Ocena całościowa - średnia, ale przez wzgląd na wciągającą historię zniknięcia Harriet daję o jedno oczko więcej.

Muszę przychylić się do opinii, że pierwszy tom trylogii Millenium, to książka ani dobra, ani zła. Medialny rozgłos i popularność Larssona sprawiły, że miałam wobec "Mężczyzn, którzy nienawidzą kobiet" dość wysokie oczekiwania i niestety nie czuję się do końca usatysfakcjonowana lekturą. Na dobre historia wciągnęła mnie dopiero po około trzystu stronach - kryminał jest...