"Przeczytaj i powiesz mi co myślisz" usłyszałam od mamy, która jest nauczycielem-bibliotekarzem i często daje mi różne książki do przeczytania, żebym ustaliła dla dzieci w jakim wieku książka jest przeznaczona. Dobrze, spróbuję, chociaż to pewnie książka dla dzieci i mnie zanudzi. Nic podobnego! Czułam się tak, jak za dawnych lat, kiedy w podstawówce w świetle latarki pod kołdrą do późna czytałam książki (chociaż mama kazała iść spać!). "Ruiny Gorlanu" po prostu pochłonęłam. Położyłam się do łóżka i powiedziałam: "Tylko jeden rozdział". Oderwałam się od książki dziesięć rozdziałów później i z trudem przekonałam samą siebie, że czas iść spać, jest prawie 3:00, a muszę wcześnie wstać. Po powrocie do domu, między robieniem obiadu a włączeniem pralki, dokończyłam książkę. Oddałam ją mamie ze słowami: "Musisz kupić następną! I chcę ją przeczytać pierwsza!".
"Ruiny Gorlanu" mają w sobie to COŚ, co wciąga. Na początku wszystko wydawało mi się zbyt oczywiste. Ale później rozwój wypadków zaskakuje tak bardzo, że czytelnik może przypuszczać, co będzie dalej, ale nie jest w stanie powiedzieć, że na pewno tak będzie.
Polecam "Ruiny Gorlanu" dużym i małym fanom fantastyki. Na okładce widnieje cytat, w którym "Zwiadowcy" są porównani do "Władcy Pierścieni". Jak na razie nic wspólnego z "Władcą..." nie znalazłam, za to książka stylem i miejscem akcji przypomina mi trochę "Opowieści z Narnii", co jest plusem, bo "Opowieści..." uwielbiam.
Nigdy nie jest za późno na dziecięce marzenia. A ja chcę zostać zwiadowcą, a co!

"Przeczytaj i powiesz mi co myślisz" usłyszałam od mamy, która jest nauczycielem-bibliotekarzem i często daje mi różne książki do przeczytania, żebym ustaliła dla dzieci w jakim wieku książka jest przeznaczona. Dobrze, spróbuję, chociaż to pewnie książka dla dzieci i mnie zanudzi. Nic podobnego! Czułam się tak, jak za dawnych lat, kiedy w podstawówce w świetle latarki pod...